شبکه جامعهشناسی علامه 📍 بررسی تحلیلی جامعهشناختی و سیاستگذاری اجتماعی پشتیبانی و ارتباط با ما⬇️ ☑️ @Atu_Sociologier اینستاگرام: 📸 Instagram.com/atu_sociology
✅ ما و وقار استبدادی. ▫ گفتوگو به مثابهی امر رادیکال!.. 🖋 آرزو رضایی مجاز
✅ ما و وقار استبدادی
▫ گفتوگو به مثابهی امر رادیکال!
🖋 آرزو رضایی مجاز
📝 "وقار استبدادی" ترکیب مورد استفادهی "محمد مختاری" در فصل اول کتابِ "انسان در شعر معاصر" است؛ وقاری که مختاری آن را ماحصل ساخت استبدادی ذهن و مولود غیاب تجربهی تاریخی دموکراسی در ایران میداند، که تا کوچکترین روزنهای محتملاش نسبت به پذیرش صدای متفاوت بسته است! به لحاظ وی؛ نفی دیگری، یک عارضهی فرهنگی دیرینه است که در فقدان نوعی "تجربهی نظامیافتهی دموکراتیک" رخ میدهد. مختاری در فرازهای نخست کتاباش مینویسد: «ما هرگز آزادی و برابری و برادری را در ساخت اجتماعی و تاریخی فرهنگ ستمزدهی خود تجربه نکردهایم، اگر چه از برادری، در انتزاع از سیستم اجتماعی خود بسیار سخن گفتهایم.»
📝 آزادی جز در مواجهه با دیگری تعیّن نمییابد؛ آنجا که فرد سکوت میکند تا دیگری بهمثابهی یک حضورِ متفاوت سخن گوید و بعد، صدا میشود تا دیگری بهعنوان گوش حاضر، او را بشنود؛ درواقع فهم این آزادی، در لحظهی حضور رخ میدهد؛ رخدادی دیالکتیکی که پژواکاش را از دل تاریخ، حیّوحاضر میکند. به همین منظور است که مختاری بعد از نویسش مقدمهای از استبداد تاریخی و ذهنیّت چارچوبیشدهی انسان ایرانی، یکراست به سراغ "درک حضور دیگری" میرود تا مسألهی عدم پذیرش و تحمّل معیوب دیگری را در یک خط تاریخی فهم کند، به این سبب که از فرهنگی گفته باشد که عنوان "فرهنگ انتقادی" را گرفته، اما فهرست تاریخیای از خودبینیهای کودکانه و تنگنظریهاست؛ توماری که اقسام "مُچگیری"، "پنبهزدنها"، نفیکردنهای کلیشهای"، "تحقیر کردنهای روزمره" و... را مدام در سازوکار یک نفی دیالکتیکیِ قدیمی و بزرگ، برونریزی میکند.
🔸 ادامه نوشته را در لینک زیر بخوانید 🔻
📎 https://engare.net/?p=4038
📍 در صورتی که نوشته را قابل توجه دانستید، برای دوستان و گروههای خود ارسال کنید
🔶 انگاره: رسانه جامعه و جامعهخوانها
🔷 @EngareNet