‌✅ انتظارات حداکثری نابودگر فرق نامزدهای انتخاباتی

‌✅ انتظارات حداکثری نابودگر فرق نامزدهای انتخاباتی
✍🏻 رحیم #زایرکعبه - دانشجوی دکترای جامعه شناسی دانشگاه تبریز
#نویسنده_مهمان

هنگامی که جامعه در تب و تاب انتخاباتی به سر می برد و سخن از چند و چون نامزدهای انتخاباتی هست، يكي از حرفهایی كه حالت کلیشه ای هم به خود گرفته و بین مردم باب شده، این است که همه نامزدهای انتخاباتی از یک جنس هستند و بین آنها فرقی نیست. همین فرق نگذاشتن بين نامزدهای انتخاباتی و آنها را از یک قماش انگاشتن همچون بيماری مُسري در فصل انتخابات ظاهر شده و آن چنان در تن و جان افراد نفوذ مي كند كه آنان را دچار بي حالي، بي تفاوتي و كرختي مي سازد. به طوری كه افراد انگيزه اي براي رای دادن نداشته آن را بي فايده و بي معني می دانند و در نتيجه از دادن راي به نامزد انتخاباتي در راستاي اهداف و منافع خود، منصرف می شوند. همين انصراف از شرکت در انتخابات، ناخواسته میدان نامزدهای فاقد شایستگی را فراخ تر ساخته، آنان را به پيروزی ناحقّی می رساند.
این نوشته بر این نکته باور دارد که نامزدهای انتخاباتی با یکدیگر فرق دارند و در نتیجه همه آنها را یکی پنداشتن و از یک قماش دانستن، تصوری نادرست هست. برای تایید این ادعا، دلايل و شواهدی ارایه می شود:
اولاً علم روانشناسی اجتماعی، وجود تفاوتهای فردی بین افراد را امري مسلم و بديهي مي انگارد.
ثانيا هر انسانی در طول زندگی خود بر حسب شرایط و مقتضیات مختلف دچار تحول فکری و روحی شده نه تنها با دیگران بلکه با شخصیت قبلی خودش نیز فرق پیدا می کند. چون انسان تنها موجودی است که ماهیتش را در دو راهی ها و کشاکش ها با تصمیم ها و انتخابهای خود می سازد و در قبال آن مسئول است.
سومين و مهمترين دليل كه حرف دل همين نوشته نیز می باشد؛ اين است كه اگر افراد بين نامزدهاي انتخاباتي فرقي قایل نمي شوند؛ نه به خاطر اين است كه واقعا بين آنها فرقي وجود ندارد؛ بلكه بیشتر به خاطر انتظارات ايده‌آل و حداكثري هست كه افراد جامعه از نامزدهاي انتخاباتي دارند. به اين معني كه وقتی نظام سیاسی به آساني راضی به تغيير نمي‌شود و امکان برآورده شدن انتظارات حداقلی مردم را نمی دهد. همین انتظارات حداقلی و جزیی طي سالها روي هم انباشته شده به انتظارات حداکثری و عظیمی تبدیل می شود كه مردم ناخواسته منتظر ظهور نامزد انتخاباتي مي شوند كه بتواند با خصايص كاريزمايي و بسيار متفاوت خود از ديگران به يك باره وضع موجود را در جهت وضع مطلوب و ايده آل تغییر دهد. این انتظارات آن قدر حداكثري و ایده‌آل می شود که کمتر نامزد انتخاباتي می تواند آنها را عملی سازد. در نتیجه، همه نامزدهاي انتخاباتي در عملي نكردن آن انتظارات حداکثری با یکدیگر مخرج مشترک پيدا مي كنند. لذا مردم به اين نتيجه مي رسند که چون هیچ یک از نامزدهاي انتخاباتي نمی تواند چنین کاری را انجام دهد؛ پس همه آنها با یکدیگر یکسان بوده، فرقی با هم ندارند.
در حالي که اولا بايد توجه داشت تا زمانی که افراد جامعه چنین انتظارات حداكثري و ایده‌آلی از یک نامزد انتخاباتی دارند؛ بین آنها فرقی وجود نخواهد داشت.
ثانیا درد و رنج عمیق و طولانی مدت در جامعه موجب شکل گیری انتظارات حداكثري و ایده‌آلی می شود.
ثالثا انتظارات حداكثري به قول کارل پاپر مساوی یک تغییر زیر و روکننده هست که در این تغییر ریشه ای، قطعا منافع عده ای به نفع منافع عده ای دیگر از بین خواهد رفت. بنابراین انجام چنین اقدامات رادیکال و زیر و رو ساختن منافع افراد مختلف در جامعه، خود منجر به پیدایش تنش‌ها و کشکمش‌های اجتماعی شده، نظم جامعه را مختل می سازد.
نتيجه
نامزدهاي انتخاباتي به سه دلیل یعنی تفاوتهای فردی، تحول فکری و انتظارات واقعی و معقول مردم از آنها با یکدیگر فرق دارند. اما عاملی که موجب زایل شدن فرق بین نامزدهاي انتخاباتي می شود، ارزیابی آنها با انتظارات ایده‌آلی و حداکثری از سوی افراد جامعه هست. زیرا در این صورت، هیچ نامزد انتخاباتی نمی تواند از عهده پاسخگویی به این گونه انتظارات برآید و در نتیجه فرقی بین آنها مشاهده نمی‌گردد. اما اگر مردم، انتظارات واقعی و معقول از نامزدهاي انتخاباتي داشته باشند. در این صورت از یک سو فرق بین آنها مشخص می شود. از سوی دیگر افراد جامعه از بيگانگي سياسي بیرون آمده، انگیزه به مشارکت سیاسی پیدا می کنند. نهایتا اینکه انتظارات واقعی و معقول موجب در پیش گرفتن برنامه‌های اصلاحی و تدریجی و دوری از فعالیتهای انقلابی و ناگهانی در جامعه می شود.

🔰منتشر شده در روزنامه آفتاب یزد، 24 بهمن 94

#انتخابات
#ریاست_جمهوری

🌐جامعه‌شناسی علامه
https://t.me/joinchat/AAAAAD-FIxbY7Ab5PtgsmQ