شبکه جامعهشناسی علامه 📍 بررسی تحلیلی جامعهشناختی و سیاستگذاری اجتماعی پشتیبانی و ارتباط با ما⬇️ ☑️ @Atu_Sociologier اینستاگرام: 📸 Instagram.com/atu_sociology
◽️ گناهکاری و مسئولیتجمعی. زمانی که همه گناهکار باشند، هیچکس گناهکار نیست
◽️ گناهکاری و مسئولیتجمعی
🖋 هانا آرنت
📍 در آلمانِ دوران پس از جنگ، دربارهی آنچه رژیم هیتلر بر یهودیان روا داشته بود، مشکلات مشابهی به وجود آمد: فریاد "ما همه گناهکاریم" که در ابتدا بسیار ارجمند و وسوسهانگیز به نظر میرسید، در عمل صرفاً کسانی را که واقعاً گناهکار بودند تا حد زیادی تبرئه کرد. زمانی که همه گناهکار باشند، هیچکس گناهکار نیست. گناه، بر خلاف مسئولیت، همواره تمایزبخش است؛ گناه، امری عمیقاً شخصی است. گناه معطوف به عمل است و نه نیّتها و قابلیتها. تنها در معنایی استعاری میتوان گفت که ما نسبت به خطاهای پدران یا هموطنان خود یا بشریت، و به طور خلاصه، نسبت به اعمالی که انجام ندادهایم –هر چند، بنا بر سیر وقایع، مجبور باشیم بهای آن را بپردازیم- احساس گناه میکنیم و چون احساس گناه، عذاب وجدان، و آ گاهی از خطاکاری در قضاوت اخلاقی و حقوقی سهم بسزایی دارند، عاقلانهتر است که از بیان چنین استعارههایی خودداری کنیم، [زیرا] برداشت تحتاللفظی از این استعارهها تنها به ابراز احساسات مبالغهآمیز و ساختگیای میانجامد که همهی مسائل واقعی را تحتالشعاع قرار میدهد.
از نظر من، مسئولیت جمعی در قبال اجتماع همواره سیاسی است، خواه در شکل قدیمیتر خود که کل جامعه مسئولیت هر آنچه را که یکی از اعضایش انجام داده، بر عهده میگیرد، خواه جامعهای که در برابر آنچه به نام او انجام شده، مسئول بهشمار میرود. البته این نوع دوم برای ما مهمتر است زیرا، چه خوب چه بد، فقط محدود به حکومتهای مبتنی بر نمایندگی نیست بلکه در همهی جوامع سیاسی کاربرد دارد. هر حکومتی خود را در برابر اعمال و سوءرفتارهای حکومت پیشین مسئول میداند و هر ملتی خود را مسئول اعمال و سوءرفتارهای گذشتگان میشمارد. این امر حتی در مورد حکومتهای انقلابی هم –که ممکن است زیر بار معاهدات حکومتهای پیشین نروند- صادق است. زمانی که ناپلئون بناپارت حکومت فرانسه را در دست گرفت، گفت: مسئولیت هر آنچه را که فرانسه از زمان شارلمانی تا دوران حکومت وحشتِ روبسپیر انجام داده، بر عهده میگیرم؛ به عبارت دیگر، چون عضوی از این ملت و نمایندهی این اجتماع سیاسیام، تمام اینها به نام من انجام شده است. به این معنا، ما همواره در برابرگناهان پدران خود مسئولیم، همان طور که از ثمرهی شایستگیهای آنها نیز بهرهمند میشویم؛ اما سوءرفتار آنها ما را، به صورت اخلاقی یا حقوقی، گناهکار نمیکند، و اعمال آنها را نیز نمیتوانیم به شایستگیهای خود نسبت دهیم.
🌐 شبکه جامعهشناسی علامه
@Atu_Sociology