✅ فاصلۀ کوتاه کودکان از تحصیل تا بازداشت. 🖋 رضا

✅ فاصلۀ کوتاه کودکان از تحصیل تا بازداشت
🖋 رضا #امیدی

📍 طی هفته‌های اخیر وزارت رفاه پس از سه سال تلاش دو برنامۀ مرتبط با کودکان را اجرایی کرد: 1. برنامۀ مربوط به کودکان حاصل از ازدواج زنان ایرانی با مردان غیرایرانی، و 2. برنامۀ بازگرداندن کودکان بازمانده از تحصیل به مدرسه. وزارت رفاه هر دوی این برنامه‌ها را با مشارکت مؤثر نهادهای مدنی و نخبگان اجتماعی طی سه سال اخیر به نتیجه نزدیک کرده است. اما در هفتۀ جاری به یک باره برنامۀ دیگری از سوی سازمان بهزیستی به‌عنوان یکی از سازمان‌های تابعۀ وزارت رفاه با سرعت اجرایی می‌شود: جمع‌آوری و بازداشت کودکان کار. حال سؤال این است که چگونه ممکن است یک سازمان تابعۀ وزارتخانه چنین سیاست متناقضی را با این سرعت و بدون اطلاع وزارتخانۀ متبوع اجرایی کند؟

🔸ساده‌انگاری محض است اگر برنامۀ بازداشت کودکان کار را صرفاً نوعی ناهماهنگی در سطح سیاست‌گذاران تفسیر کنیم بخصوص آنکه سازمان بهزیستی در دو برنامۀ دیگر بعضاً نقش ناهمکار و اختلال‌کننده را بازی کرده است. از منظر علم سیاست‌گذاری این احتمال به‌طور جدی وجود دارد که سازمان بهزیستی از ساماندهی کودکان و بازگشت آنها به مدرسه منافعی را از دست می‌دهد که برای بروز و نمود خود به چنین تکاپویی افتاده است. درواقع آنچه این وضعیت را توضیح می‌دهد، «تعارض منافع سازمانی و سیاسی» است. بی‌دلیل نیست که هلم‌کوییست در کتاب«نهادینه‌شدن رفاه اجتماعی» استدلال می‌کند که بقای چنین سازمان‌هایی در بقای مسئله و مسئله‌سازی‌های جدید است.

🔸همکاری و حضور عملیاتی شهرداری در این اقدام چندان دور از انتظار نیست. اساساً شهرداری سال‌های سال است که چنین برخوردهایی را با گروه‌های مختلف شهروندان انجام داده است؛ از کودکان کار گرفته تا دستفروشان و ... و هنوز زود است که انتظار داشته باشیم شهردار جدید سازوکارهای رسوب‌کردۀ پیشین را به‌سرعت دگرگون کند.

🔸میدان سیاست‌گذاری در حوزۀ آسیب‌های اجتماعی بسیار آشفته و پر از تعارض‌های ساختاری، منفعتی، ارتباطی، و اطلاعاتی است. باید «ماهیت تعارض‌ها»ی گستردۀ موجود در این حوزه و «نقطه‌های انباشت سود» مرتبط با آسیب‌های مختلف را شناسایی کرد. اینگونه می‌توان تصویر روشن‌تری از «وضعیت» آسیب‌های اجتماعی در کلان‌شهر تهران به‌دست داد.

🌐جامعه‌شناسی علامه
@Atu_Sociology