✅رازوارگی شورا. ✍🏻محمد زینالی اناری (پژوهشگر فرهنگ عامه)

✅رازوارگی شورا
✍🏻محمد زینالی اُناری (پژوهشگر فرهنگ عامه)

ثبت نام شوراها، نشان دهنده ی این است که تعداد زیادی از شهروندان علاقمند به عضویت در شورا هستند. تحلیلها باید آغاز شود و بیان کند که چرا این همه شهروند به جای اتحاد و نخبه گزینی علاقمند به حضور در شورای شهر هستند. آیا احساس تکلیف دوباره گل کرده است؟ آیا بیکاری زیاد شده است؟ آیا شورا خیلی جاذبه دارد؟ آیا دست ها برای شورایی شدن زیاد شده است؟ آیا بزرگتر و کوچکتر دیگر ارزش ندارد؟

در هر حال امروز حتی برخی پشت در بسته هم ماندند و چه بسا اگر این روزها همین طور ادامه می یافت، روز به روز داوطلبان عضویت در شورا بیشتر و بیشتر می شدند. این که چرا این اتفاق می افتد، موضوعی است که لازم است فرم ها و یا مصاحبه های این داوطلبان به درستی مورد بررسی قرار گیرد و یک تحقیق اساسی برای این حضور پرشور برگزار شود. باید بررسی کرد و دید که خود داوطلبان چه می گویند و از میان این سخنان سعی کرد به راز این حضور پرشور پی برد.

در اغلب حضورهای پرشور معمولا روزنامه نگاران معمولی و افراطی از هر سو می نویسند و مردم را تشویق می کنند و تحلیلگران جا افتاده هم در مطبوعات و سایر رسانه ها به گفتن علل حضور فلانی و بهمانی در یک طیف و ریزش یا رویش طرفداران انقلاب و از این حرف ها سخن می گویند. اما عضویت در شورا آن قدر که در سیاست های کلی کشور همچون ریاست جمهوری و .. اثر گذار باشد، آن هم با این تعداد، برای روزنامه نگاران حساس نیست و اتفاقا اغلب توجه ها به خوزستان و کردستان و ... است که ببینند چه حرفهایی از روسای جمهوری حاضر و سابق و السابقین گفته می شود.

اما فرضیه هایی می توان در مورد حضور سرشار مردم در عضویت شورا ساخت و درباره آن ها اندیشید که سوال های مطرح شده می تواند به شکل دادن این فرضیه ها بیانجامد. اما همان طور که در یاداشت های پیشین اشاره شده بود، جنبش های اودیپی، می تواند یکی از فرضیه های قابل ذکر برای حضور مردم در عضویت شورا باشد. به این صورت که بسیاری از مردم، متخصصین و صاحبان علقه و نظر به شهر و تقسم منافع ان، با توجه به اتفاقاتی که در گذشته و توسط اعضای پیشین شوراها در اقتصاد شهری رخ داد، به خصوص در زمینه تهران، علاقمند شده اند این موضوع مهم را خود شخصا بررسی و حل و فصل کنند.

وقتی تصادفی رخ می دهد، همه یک گوشه پارک می کنند تا بروند و ببینند چه خبر است و آن قدر که هیجان دیدن حادثه همه را به سوی محل تصادف یا دعوا و .. می کشاند، حواس شان نیست که از شخصی که از روبرو می آید بپرسند چه شده است. به علاوه، دیدن یک اتفاق چیز دیگری است. در دموکراسی ایرانی، اغلب منتخبین مجلس و شورا بدون کسب نظر از مردم و رأسا در مورد همه چیز احساس نخبگی می کنند و این که منتخبین مردم ایران خود را نخبه و همه چیز دان بدانند، اتفاق تازه ای نبوده است. لذا می توان این فرض را بنا نهاد که رازوارگی اتفاقات شهر آن هم از دریچه شورا (و مجلس و ریاست جمهوری) می طلبد بسیاری از مردم بخواهند خود رأسا بروند و شانس خود را برای دیدن این که در شهر چه خبر است، بیازمایند.

این فقط یک فرضیه است!

#شورای_شهر
#انتخابات

🌐جامعه‌شناسی علامه
https://t.me/joinchat/AAAAAD-FIxZ3dXAZ8P6lvw