✅ فردیت. 🖋 احمد زیدآبادی

✅ فردیت
🖋 احمد زیدآبادی

🔅این روزها در هر نوشته و سخنی، نسبت به رشد فردیت در بین ایرانی ها به عنوان معضلی ملی هشدار داده می شود. گویی فردیت جز سودجویی حقیرانۀ شخصی و یا ولنگاری لذت طلبانۀ غیر اخلاقی و یا هر نوع عمل ضد اجتماعی، چیز دیگری نیست.

🔅 این قبیل اعمال اما نسبتی با فردیت ندارد. اصالت فردیت یعنی اینکه انسان غایتی فی نفسه، مستقل و متعالی است و از همین رو نیز نباید به او به عنوان ابزاری در خدمت تحقق اهداف فرقه ای، سازمانی و یا ایدئولوژیک نگریسته شود. با این تعریف روشن است که فردیت در مقابل جامعه و یا هر نوع مسئولیت اجتماعی قرار نمی گیرد بلکه در تعارض با انحلالِ استقلال و تشخص ویژۀ او در جماعت های گوناگون مفهوم سازی می شود.

🔅 در حقیقت، بدون یک فردیت استعلا یافته، شهروند متعهد و مسئول ساخته نمی شود؛ شهروندی که علاوه بر آگاهی از تمام ابعاد حقوق خود، تداوم حیات انسانی را در گرو کمک به هم نوعان و پذیرش مسئولیت اجتماعی می بیند.

🔅 بر این مبنا، معضل جامعۀ ایران رشد فردیت گرایی نیست بلکه رشدنایافتگی آن است.

🌐 شبکه جامعه‌شناسی علامه
@Atu_Sociology