✍🏻 ده آرزوی من برای سیاست خارجی در سال ۲۰۱۹ (بخش ۱)..، استاد روابط بین الملل دانشگاه. فارین پالیسی

✍🏻 ده آرزوی من برای سیاست خارجی در سال ۲۰۱۹ (بخش 1)

#استفان_والت، استاد روابط بین الملل دانشگاه #هاروارد
فارین پالیسی

تردید ندارم که برخی از شما سال بسیار خوبی را در ۲۰۱۸ تجربه کردید. عاشق شدید، ازدواج کردید یا شاید بچه‌دار شدید. شاید هم در موقعیت شغلی خود ارتقا یافتید، مدرک تحصیلی خود را اخذ کردید یا سهام خود را در اوج شاخص داو جونز به فروش رساندید. احتمال دارد یکی از آمریکایی‌هایی باشید که واقعا معتقدند ترامپ آمریکا را بار دیگر متعالی خواهد کرد و مهم‌ترین نگرانیتان این است که چرا بقیه درک نمی‌کنند که او یک نابغه با رفتاری باثبات است.

سال ۲۰۱۸ برای من سال خوبی بود: آخرین کتابم به چاپ رسید. دشوار است به وضعیت رو به وخامت دنیا نگاه کرد و نگران نبود که آمریکا چه مسیری را در پیش گرفته است. بزرگترین دلواپسی من این است که شتاب تحولات و وسعت چالش‌های موجود، بر توان پاسخگویی ما اثر منفی بگذارد؛ وضعیتی که توماس هومر- دیکسون، بیست سال پیش نسبت به آن هشدار داده بود و من در آن زمان آن را بدبینانه می‌دانستم. ترکیبی از تخریب محیط زیست، تغییر موازنه قوای جهانی، پیشرفت‌های چشمگیر فناوری و تنزل صلاحیت سیاسی، آینده تاریکی پیش روی ما گسترده آن هم در عصری که هنوز تعداد انگشت شماری از کشورها دارای این قابلیت هستند که خرابی های بزرگی به بار بیاورند. اما به جای بدبینی‌ها و منفی بافی در آغاز سال نو، من تصمیم گرفتم به نیمه پر لیوان نگاه کنم. با تمام نگرانی‌هایی که دارم، امیدوارم شاهد اتفاقات خوبی نیز در سال ۲۰۱۹ باشیم. نمی‌گویم که حتما رخ می‌دهند اما ناممکن نیز نیستند.

🔷 پس بدون معطلی برویم به سراغ فهرست ده‌گانه امیدها و آرزوهای من برای سال ۲۰۱۹:

🔹۱- پایان جنگ در یمن:

این جنگ کابوسی برای بشریت و فاجعه‌ای راهبردی است و مقصران زیادی را برای آن می‌توان یافت. این نتیجه سیاستی ظالمانه طی سالهای متمادی است و ما آمریکایی‌ها باید هم به خاطر حمایت از هجوم نظامی عربستان و هم مداخلاتی که در سال‌های قبل داستیم، شرمگین باشیم. همه جنگ‌ها رنج و تعبیر مردم عادی را در پی دارند اما چنین رنج طولانی برای مردم عادی آن هم بدون اهدافی مشروع کم‌سابقه است. روزنه‌های امید برای پایان جنگ به وجود آمده اما هنوز به اصرار مداوم جهانی بر لزوم آتش‌بس نیاز هست. خیلی بد است که داماد ترامپ و تئوریسین طرح صلح فلسطین و اسراییل، اینجا حضور ندارد که این بحران را برای ما حل کند!

🔹۲- فیصله قضیه برگزیت:

معتقدم ایده خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا کار بی هدفی بود که سیاستمداران جاه‌طلب برای منافع شخصی خود آن را به مردم این کشور قالب کردند. این نشان می‌دهد که چرا حکمرانی از طریق رفراندوم، ایده خوبی نیست. روز موعود یعنی ۲۹ مارس به سرعت نزدیک می‌شود و هنوز کسی نمی‌داند پس از آن چه رخ خواهد داد یا چه آثاری بر کشور خواهد داشت. امیدوارم بدترین سناریوهای احتمالی وارونه شوند و این داستان غم‌انگیز به طریقی به سازش ختم شود.

🔹 ۳_احیای نهادهای دموکراتیک:

یکی از تناقضات حیات سیاسی معاصر، وسواس هدایت کشورها است، آن هم در دوره‌ای که رهبران کارآمد به وفور یافت می‌شوند. به دانش‌آموزان خصایص رهبری موفق را آموزش می‌دهیم و تئوریهای مختلف درباره کیفیات رهبری موثری بار دیگر مد شده است. مردان قدرتمند دیکتاتورمآب در تعداد زیادی از کشورها سر کار آمده‌اند. اما به هر طرف که می‌نگریم، درمی‌یابیم که این رهبران به طرز مضحکی ناکارآمد هستند. امثال ترزا می، مکرون، بوریس جانسون و ترامپ نمونه‌های خوبی هستند. قبول دارم که حکمرانی بر جوامع پیچیده کار دشواری است اما تعداد رهبران برجسته‌ای که به نظر می‌رسد هنر اصلی‌شان شلیک به پای خود است، به طرز چشمگیری افزایش یافته است. نیازی نیست که به دوران گذشته احساس نوستالژیک داشته باشید تا دریابید که کیفیت رهبری سیاسی در دموکراسی‌های معاصر، سیر نزولی پیدا کرده است. همتایان مستبد این رهبران هم چندان عملکرد بهتری نداشته‌اند. ترکیه تحت رهبری اردوغان از کشوری که با هیچ یک از همسایگانش مشکل نداشت، به کشوری تبدیل شده که با همه مشکل دارد. روسای جمهور چین و روسیه و ولیعهد عربستان، موفق شدند که قدرت خود را داخل کشورشان تثبیت کنند اما سال گذشته همه آنها آماج حملات خارجی قرار گرفتند. برای من این به معنای این است که دیگر به افراد برجسته و کاریزماتیک نیازی نداریم و بهتر است به دنبال تأسیس نهادهای موثر دموکراتیک برویم. امیدوارم در سال ۲۰۱۹ شاهد تعهد مجدد همه به حاکمیت قانون، حمایت بیشتر از روزنامه‌نگاران و احترام به ارزش‌های مردم سالارانه باشیم.

🔗 https://foreignpolicy.com/2018/12/31/my-top-10-foreign-policy-wish-list-for-2019/