💠💠 جنایات جنگی War Crime.. 🖌نقض قوانین یا عرف‌های جنگ توسط هر فرد نظامی یا غیرنظامی

💠💠 جنایات جنگی War Crime

🖌نقض قوانین یا عرف های جنگ توسط هر فرد نظامی یا غیرنظامی. اما تمامی موارد نقض حقوق و عرف های جنگ جنایات جنگی شناخته نمی شوند.

🖌جنایات جنگی آن دسته از تخلفات از قوانین جنگ هستند که می توان فرد را به دلیل ارتکاب شان دارای مسئولیت کیفری دانست.

🖌وجه تمایز آن ها از جرایم کیفری سنتی این است که جنایات جنگی همراه یا مرتبط با درگیری مسلحانه صورت می گیرند. به طور کلی جنایات جنگی فجیع تر و وحشیانه تر از جرایم سنتی هستند و بی اعتنایی سنگدلانه به قداست و حرمت جان انسان همراه با تجاوز بی جهت به حقوق مالکیت را که هیچ ربطی به ضرورت نظامی ندارد نشان می دهند.

🖌قوانین ملی ناظر بر جنایات جنگی که رفتار ارتش ها را تنظیم می کنند قرن هاست وجود دارند. نخستین قانونگان ملی و نو مهم در خصوص جنایات جنگی را به مسائلی فراتر از انضباط اکید نظامی می پرداخت دکتر فرانسیس لیبر تنظیم کرد.

🖌در 1863 لینکلن، رئیس جمهور ایالات متحده، به وزارت جنگ کشورش دستور داد تا مجموعه دستورالعمل هایی را برای ارتش ایالات متحده تعیین کند تا در جریان جنگ داخلی آن کشور در میادین نبرد به اجرا گذاشته شود. این دستورالعمل ها را لیبر، که استاد حقوق و علوم سیاسی دانشگاه کلمبیا بود، تنظیم کرد.

🖌دستورالعمل های یادشده از 159 ماده تشکیل می شد که در آن ها به مسائلی چون «ضرورت نظامی» مجازات جنایت انجام شده علیه ساکنان کشورهای دشمن، و نحوه رفتار با اسرای جنگی و جاسوسان پرداخته شده بود.

🖌تقریباً در همان زمان در اروپا الکساندر دوم، تزار روسیه، بانی برگزاری کنفرانسی بین المللی برای ممنوعیت کاربرد گلوله های سبک وزنی شد که به مجرد تماس با بدن انسان منفجر می شدند. در نتیجه، اعلامیه 1868 سن پترزبورگ کاربرد این گونه گلوله ها را ممنوع اعلام کرد.

🖌این نخستین مقاوله نامه بین المللی در دوران نو بود که کاربرد جنگ افزار خاصی را ممنوع می ساخت. از این گذشته، اعلامیه یادشده مقرر می داشت که «یگانه هدف مشروع جنگ، تضعیف نیروهای نظامی دشمن است و کاربرد غیرضروری جنگ افزارهایی که موجب تشدید بی مورد آلام انسانی شود خلاق قوانین بشریت است».

🖌در 1899 نیکولای دوم، تزار روسیه، پیشنهاد برگزاری کنفرانس دیگری را مطرح ساخت که این بار در لاهه هلند تشکیل شد.

🖌هدف این کنفرانس، بررسی ممنوعیت فروانداختن بمب از بالن، کاربرد گازهای سمی و گلوله های انفجاری معروف به گلوله های «افشان» در جریان جنگ بود.

🖌مقاوله نامه 1899 لاهه که حاصل کار این کنفرانس بود ضمن تأیید این ممنوعیت ها در عین حال نخستین قوانین و عرف های جنگ زمینی را نیز اعلام کرد. «قوانین و عرف های جنگ» (که در 1907 اصلاح شد) مراقبت از اسرای جنگی، پرچم تسلیم، نحوه رفتار با ساکنان و اموال سرزمین های اشغال شده را مقرر می دانست و تجاوز جنسی و غارت اموال را ممنوع اعلام کرد.

🖌سایر مقاوله نامه های تصویب شده در کنفرانس 1907 لاهه شامل مقاوله نامه های مربوط به نحوه رفتار با کشتی های بازرگانی دشمن در آغاز آشکارشدن خصومت ها؛ مقاوله نامه تبدیل کشتی های بازرگانی به کشتی های جنگی؛ کاشتن مین های تماسی زیردریایی خودکار؛ بمباران توسط نیروهای دریایی؛ و قوانین بی طرفی بود.

🖌این تلاش برای مهار کاربرد جنگ افزارهای فوق العاده مخرب موجب تنظیم شمار فزاینده ای از مقاوله نامه ها و اعلامیه های مشابه در سراسر سده بیستم از جمله پروتکل 1925 ژنو در مورد کاربرد گازها شد که استفاده از گازهای سمی به مثابه یک جنگ افزار را ممنوع اعلام می کرد. این پروتکل در نهایت جای خود را به مقاوله نامه جنگ افزارهای میکروبی (1972) داد.

🖌از دیگر مقاوله نامه های کنترل تسلیحات می توان به مقاوله نامه جنگ افزارهای متعارف مصوب 1980 و پروتکل های الحاقی سال 1995 و 1996 آن؛ مقاوله نامه 1993 در مورد جنگ شیمیایی؛ و پیمان 1997 اوتاوا در ممنوعیت کاربرد مین های زمینی ضد نفر اشاره کرد.

🖌«قوانین جنگ» که کاربرد جنگ افزارهای فوق العاده مخرب (گازها، بمب ها، گلوله ها) در جریان درگیری و غارت اموال) را ممنوع اعلام می کرد در آغاز قرار نبود حاکم بر افراد باشد بلکه تنها در مورد دولت مسئول به عنوان مبنای ادعای جبران یا غرامت اعمال می شد. بر این اساس، گرچه رفتار مشخصی ممنوع اعلام می شد، قوانین یاد شده موجب مسئولیت کیفری فردی در سطح بین المللی نمی شد. این وضع پس از جنگ جهانی اول تغییر کرد و از آن پس افراد به سبب ارتکاب برخی جنایات جنگی دارای مسئولیت فردی شناخته شدند.

https://telegram.me/joinchat/BfQppT2P5y6W_DfImq6iYg