&aposاختلاف داشتن و چاره جویی را به فرزندانمان بیاموزیم: &apos

'اختلاف داشتن و چاره جویی را به فرزندانمان بیاموزیم:'
✍ معصومه حنیفه زاده


🔶جا به جا می خوانیم که بهتر است والدین پیش از فرزندآوری اختلاف های خود را حل کنند؛چرا که اختلاف میان پدر و مادر پیامدهای بدی در تربیت فرزندانشان دارد.
ولی پرسش این است: آیا هرگز زوجی بدون اختلاف می توان یافت؟ و آیا می توان یک بار برای همیشه اختلاف ها را حل کرد؟
وجود تفاوت ها و اختلاف نگرش ها میان والدین کاملا بهنجار است و این نه تنها برای فرزندانشان بد نیست، بلکه می تواند مایه ی رشد شخصیتی آنان نیز شود.چگونه؟
به فرزندانمان بیاموزیم که 'اختلاف داشتن' طبیعی است. هر کسی حق دارد روی حرف دیگری حرف بزند. هر کسی می تواند مخالفت خود را بیان کند. و البته راه هایی نیز برای کنار آمدن با اختلاف می توان یافت.
می توان به حرف های دیگری گوش کرد، حتی اگر با من هم داستان و همراه نباشد.
می توان کوشش کرد و از زوایه ی نگرش دیگری به بغرنج اندیشید.
می توان راه حلی میانه یافت.
می توان گاهی، از هر دو سو، کوتاه آمد.
می توان،اگر درگیری سخت است، بیرون از خانه قراری گذاشت، در پارک، در قهوه خانه ای... بدون حضور فرزندان درباره ی آنها به گفتگو نشست.
می توان به یک کارشناس مراجعه کرد.
می توان جدا شد. جدایی والدین بخودی خود فاجعه ای برای فرزندان نیست.
آنچه فاجعه آفرین است، اختلاف والدین و یا حتی جدایی آنها نیست. آنچه فاجعه آفرین است 'خشونت' است. خشونت پدر و مادر نسبت به همدیگر و خشونت تک تک آنها و یا هردو با فرزندانشان.
خشونت یعنی جایگزین ساختن 'سخن' با فریاد، با دست، با پرتاپ کردن، شکستن، کوبیدن، توهین، نگاه تحقیرآمیز...
خشونت یعنی تحمیل 'دستورهای دوگانه ی ناساز' : پدر بگوید این کار را بکن و مادر بگوید اگر این کار را بکنی دوستت نخواهم داشت.
خشونت یعنی توهین و تمسخر پدر در حضور فرزند از سوی مادر و توهین و تمسخر مادر در حضور فرزند از سوی پدر.
کوتاه سخن: گرفتن پدر از فرزند از سوی مادر و گرفتن مادر از سوی پدر.


@Kajhnegaristan