ادمین: @Lovers_of_IRAN_bot عاشقان ایران از باختر تا خاور پهنکوه ایران از دریاچه کاسپی تا جنوب دریای پارس #ایران بزرگترین دلیل کنارهم بودن ما با همه تفاوتهاست دغدغه های سیاسی وملی موسیقی ایران راهنما👈https://t.me/LoversofIRAN/2531 اینستاگرامLoversofIRAN
میان مسجد و میخانه راهی است!.. الف:. نگارنده به همه جناح‌های مرسوم و موجود بدبین است!
میانِ مسجد و میخانه راهی است!
الف:
نگارنده به همه جناح‌های مرسوم و موجود بدبین است! اشکالی که ندارد، دارد؟ دیگر نمی‌خواهد و اصلا نمی‌تواند در سعیِ میانِ بد و بدتر عُمرِ خود را تلف کند. این دسته را سرِ همان کرباسی می‌بیند که دسته‌جاتِ دیگر ته‌اش است و... برعکس. این از این.
ب:
سال‌ها است که حضرات بر سر و کلّه هم می‌زنند. شکم‌شان سیری ندارد بر سرِ سُفره انقلاب. اما آخرش در بساط آشتی‌کنان‌ها و مهمانی‌هایشان، به ریشِ نداشته آن‌هایی که برایشان هزینه داده‌اند، ستاره‌دار شده‌اند، ناسزا شنیده‌اند، از درس و عشق و زندگی افتاده‌اند... خندیده و عرض خود برده و زحمت ما می‌دارند... آخر نسلِ نو چه نذری دارد که مدام نردبان‌شان شود؟
وقتی از اصلاح‌طلبان تا اصولگرایان و از نهضت آزادی تا سلطنت‌طلبان و از به اصطلاح مجاهدین گرفته تا خداناباورانِ مثلا روشنفکر همگی بابابزرگ‌هایی شده‌اند با گوش‌هایی سنگین و چشمانی کم‌سو که نسبت به فهم وقایع و حقایق ایران و جهان مصونیت پیدا گرده‌اند، نسل بعدی چرانباید مستقل شود و از آن‌ها دل ببرد؟
ج:
رفقای اصلاح‌طلب انگار نمی‌خواهند شانه بدهند زیر بار فقر و بیکاری و فامیل‌بازی و مسئولیت ناکارآمدی دولت و مجلسی که خود بر سر کار آورده‌اند و تا ابد بسنده می‌کنند به سیاه‌نمایی همه میراثِ دولتِ گذشته و دُرشت‌نمایی اشکالات شورای نگهبان و قوای مسلح و عدلیه و... غیره.
دوستان اصولگرا نیز مستحضر نیستند که حالا هر چقدر هم دولت فعلی و شهرداری تهران و... مایه دلسردی یاران و سبدآرای خود شوند، الزاما به معنی گرایش جامعه به ایشان نیست و صلا اقبال عمومی مثل الاکلنگ نیست که اگر یک‌طرف پایین رفت، سوی دیگر حتما بلند شود.
بزرگان جناحین گویا در جریان نیستند که مردم معمولی از هردوتایشان دلخور و دلزده‌اند!
د:
و آیا هیچ چاره‌ای نیست؟ طبعا منظور نگارنده غیر از علاج حضرت ملک‌الموت است که بالاخره و به آهستگی آقایان را از اسبِ چموشِ سیاست پیاده می‌کند و این اقبال بد که به سرعت جایشان با آقازادگانی از جنس خود پُر می‌شود. عرض این است که نسلِ نو هیچ نمی‌تواند بکند در تسریع این روند کند انتقال قدرت؟
آیا اینکه اقلیتِ سران هر دو جناحِ به انتهای پرتگاهِ کهنسالی، ناتوانی، ناخوشنامی، ناکارآمدی، ناسلامتی و گاه نادانی رسیده‌اند، یعنی اکثریت مردم نیز دل ببازد و زانوی غم بغل کرده و کنار بکشند؟ مسلما نه!
ه:
غروب آفتابِ پیشنیان، سحرگاه طلوع نسلی جوان، سالم، مستقل، متخصص و میهن‌دوست است.
دانشجویان اگر قید تقسیم‌بندی‌های موجود را زده و دست در دست همدیگر نهند کاری می‌کنند کارستان. واقع‌بین اگر باشیم به روشنی می‌بینیم که شایستگی علمی و نقدپذیر و روحیه اخلاقی و میهن‌دوستانه هرکدام از تشکلات دانشجویی از بسیج و جامعه اسلامی گرفته تا انجمن اسلامی و کانون‌های فرهنگی وهنری و تا دانشجویان فعال اما مستقل، خیلی بیشتر به‌هم نزدیک‌تر است و می‌تواند باعث آرامش و وحدت و پیشرفت جامعه شود تا تقلید کورکورانه از گروه‌های مرجع‌شان در خارج از دانشگاه که گاه برای دستمال پیروزی در یک انتخابات، قیصریه کشور را به آتش می‌کشند. جُز این است؟
اما چرا برنامه‌های مشترک بین گروه‌هایی با سلایق سیاسی یا فرهنگی مختلف این‌قدر در دانشگاه‌ها کم است؟ چرا برنامه‌های هم را تحریم می‌کنند؟ چرا به‌جای چوب لای چرخ یکدیگر گذاشتن، دست‌کم هفته‌ای یکبار جلسه شورای هماهنگی با هم ندارند؟ امور صنفی از مسئله غذای سلف گرفته تا کمبودهای خوابگاه‌ها و از پیدا کردن کار پاره‌وقت دانشجویی تا مطالبات مشترک از مقامات ملی و محلی مگر اولویت همه‌شان نیست؟ گمان نمی‌کنند وقتی بین خودشان تفرقه است، مدام مورد سوءاستفاده دیگران واقع می‌شوند و فوق‌فوق‌اش پیاده‌نظامِ بی‌جیره و مواجب و پوسترچسبانِ این و آن؟
و:
اما و هزار اما آیا حواس‌مان هست که علیرغم همه انتقادات، نقدا تنها آدم خوشبین و حامی حضور جوانان سالم و درس‌خوانده در ساختار مدیریت ارشد ایران همین رهبری فعلی است؟ و این فرصت ابدی نیست؟ حالا تو بگو پس از ۱۲۰سال،... آخرش چه؟
نگاهی کنیم به رفتار حضراتی از حالا سودای رهبری دارند و روزی برای رای آوردن در انتخابات فرمان را چون منتهی‌الیه مخالفان نظام به چپ چرخانده و فردایش برای به دست‌آوردن دل نهادهای غیر انتخابی نهایت راست‌روی را داشته و پیرترین کابینه ایران از صدر مشروطیت تاکنون را میدان می‌دهند. وحشت‌مان نمی‌گیرد؟
به هرحال از فضا که قرار نیست شخصی به جایگزینی هبوط کند. در چشم‌انداز مسئولیت هرکدام از گزینه‌های رهبری آتی، چه تضمینی است که مثل رفتار الان‌شان از اساس نسل بعد را داخل آدم حساب کنند یا نکنند؟ بهتر نیست تا دیر نشده و عالی‌ترین مقام کشور حمایت می‌کند از تحولات بنیادین و جوان‌گرایی و شایسته‌سالاری، با کهن‌سال‌سالاری خداحافظی شود؟
Channel | @iranoralhistory
Channel | @tarikhonline