هفت سال مردم شناسی خواندم در کنار آدم‌هایی که ته کلاس رشته‌شان را مسخره می‌کردند و در کنار آدم‌هایی که فیلم خوب می‌دیدند و کتاب غی

هفت سال مردم شناسی خواندم در کنار آدم‌هایی که ته کلاس رشته‌شان را مسخره می‌کردند و در کنار آدم‌هایی که فیلم خوب می‌دیدند و کتاب غیر درسی می‌خواندند و رشته‌شان را دوست داشتند.
هفت سال از آدم‌های خارج از دانشگاه شنیدم حالا یعنی مردم رو می‌شناسی؟
هفت سال لبخند زدم و هفت سال مودبانه جواب دادم اِی ..
و هفت سال جواب شنیدم حالا بگو ببینم، من چه جور آدمی‌ام؟!
هفت سال سکوت کردم... هفت سال دیگر هم سکوت خواهم کرد و حتی هفت سال دیگر ...
ما مردم شناسی خواندیم صفحه به صفحه، جزوه به جزوه، کتاب به کتاب .. استادها آمدند و رفتند... استادها گفتند و گفتند و گفتند... 7 سال گذشت... مدرک کارشناسی شد کارشناسی ارشد... حالا می‌دانم که هرگز نمی‌شود در جواب سوال حالا بگو ببینم، من چه جور آدمی‌ام؟ تنها یک جمله گفت، یا حتی یک پاراگراف، یا حتی یک صفحه...

حالا می‌دانم که مردم در کلمه خلاصه نمی‌شوند آنها یک روز نازنین و دوست داشتنی‌اند و یک روز عوضی و نفرت انگیز...

یک روز آنقدر احساساتی‌اند که پای تلویزیون، خیره به دهان اخبارگو، به پهنای صورت اشک می‌ریزند و یک روز با پوزخندی بر لب، کنار جنازه‌های ماشین‌های تصادفی، سلفی می‌گیرند...

یک روز عاشقند و عشق‌شان را به عرش می‌برند و یک روز همان عشق سابق را به فرش می‌کوبند و مشت و لگد بارانش می‌کنند... یک روز کارمندی محترم و آبرومند در شرکتی بزرگ‌اند و یک روز در قامت یک داعشی، سر از تن انسان جدا می‌کنند...
جمعه‌ها سر چهارراه برایت ترمز می‌کنند تا از خیابان رد شوی و دوشنبه‌ها سر همان چهارراه از رویت رد می‌شوند...

نه... مردم را نمی‌شود یکبار و برای همیشه شناخت... مردم مثل رود‌اند رودی که در جریان است، می‌رود، می‌رود، می‌رود و هرگز نمی‌ماند .. مردم را باید در شرایط مختلف، در روزهای مختلف، در موردهای مختلف، در موقعیت‌های اجتماعی مختلف، در حالت‌های عاطفی مختلف، در فصل‌های مختلف و در مکان‌های جغرافیایی مختلف شناخت...

وقتی که مجردند و وقتی که متاهل، وقتی که بی‌پول‌اند و وقتی که پولدار، وقتی برنده‌اند و وقتی بازنده، وقتی اوضاع به کام‌شان است و وقتی نیست، وقتی در وطن‌اند و وقتی در غربت، وقتی کارمندند و وقتی رئیس، وقتی غرق در ماتم‌اند و وقتی سرشار از خوشی، وقتی آویزان از میله اتوبوس بی آر تی‌اند و وقتی نشسته بر روی صندلی هواپیمای لوفت هانزا، وقتی شست‌شان به نشانه لایک بالا است و وقتی در حال هو کشیدن‌اند...

مردم را باید هر روز و هر ساعت شناخت چرا که آنها رود‌اند... می‌روند و هرگز نمی‌مانند می‌روند و تغییر می‌کنند و ثابت نمی‌مانند...

✍️آنالی اکبری

🎓 @PhdHi