قطعنامه‌ی پن جهانی و زحمت اشتراک
قطعنامه‌ی پن جهانی و زحمت اشتراک
من بارها و بارها نوشته‌ام دوستان نازنینی که در کانون فعالند بر فعالیتشان درود.
اما نمی‌دانم چرا حواسشان به کامنت نوشتن دسته‌جمعی در فیس‌بوک و جاهای دیگر هست و به اتفاقات دیگر نیست؟
انجمن پن در هند جلسه می‌گذارد و درباره‌ی صدیقه وسمقی و محمد بم بیانیه می‌دهد اما درباره‌ی صدیقه وسمقی حداقل همان موقع که دچار گرفتاری شد من اینجا نوشتم کانون از آن روز تا امروز هیچ واکنشی نشان نداد تا رسید به این بیانیه و زحمت کشید خبرش را به اشتراک گذاشت.
چندسال است بعضی دوستان می‌گویند باید برویم و در کانون مشارکت کنیم اما تمام نهادها در این خاک طوری برنامه‌ریزی شده‌اند که در دست چند نفر بمانند حتا اگر به‌ظاهر آن چند نفر نباشند و ویترین کسان دیگری باشند باز زعما و علما و ریش‌سفیدان آن پشت در حال برنامه‌ریزی‌اند.
شما اگر دقت کنید همیشه عده‌ای بوده‌اند که می‌خواسته‌اند وارد جمع‌ها و انجمن‌ها و ... شوند تا آنجا را دچار تحول کنند اما در نهایت یا از دور خارج شده‌اند یا بعد از ورود همرنگ وضعیت.
پی‌نوشت:
از مصائب مدام پیش آمده بر دوستان کانون باخبرم.