🍀 مردم: وبال گردن؟ یا ولی نعمت.. 🔹🔹🔹

🍀 مردم:وبال گردن؟یا ولی نعمت

🔹🔹🔹

در مجموع و به صورت کلی به دو شکل میشود مردم را به حساب آورد:
یک منطق این است که مردم ولی نعمتان حاکمان و مدیران هستند.
بر اساس نصوص و متن مکتب،تغییرات اوضاع،تابعی از اراده آن هاست(الله لایغیر مابقوم حتی یغیروا ما بانفسهم...)
و نیز امکان تحقق اهداف و آرمان های انبیا مشروط به رشد و "فاعل"یت توده هاست(...لیقوم "الناس" بالقسط...)
فلذا نه فقط روز انتخابات و به شکل ویترینی،بلکه همه روز های سال،میزان، رای آن هاست!
آن ها هم 22 بهمن میتوانند و باید که راهپیمایی کنند؛هم اگر لازم شد:21 بهمن و 23 بهمن و روزهای دیگر سال...
در مقابل،یک نگاه هم اجمالا منطق چوپان_رمه ای/تشریفاتی/زینت المجالسی است:
مردم باید بیایند،دست بزنند،هورا بکشند،تایید کنند،تکبیر بگویند،انگشت های جوهریشان را رو به دوربین بگیرند و لبخند بزنند و بعدش از کادر خارج بشوند،بروند پی کارشان،والسلام
مردم،مفروضند و نه متغیر!
آن ها مالکان و اولیا نعمت نیستند،بلکه خودشان بخشی از مملوکات، و نیز وبال گردن و سربار و جیره خوار حاکمانند
هر کدام از دو نگاه فوق توجیهات و استدلال ها و طرفداران خود را دارد و جامعه و ساختارها و قوانین را در مسیر جداگانه قرار میدهد و به آینده ای متفاوت رهنمون میسازد.
البته طرفداران نگاه دوم خیلی و به صراحت معترف نیستند به آن که مردم را چگونه میبینند
بلکه از تجلیات و برون داد های مدیریتشان،ریشه های نگاهشان لو میرود و افشا میشود
حالا بنشینیم بررسی کنیم، بر اساس همین طرح پر سر و صدای اخیر مجلس_مستقل از آن که رای بیاورد یا رای نیاورد_ در قیاس با تقلا های انتخاباتی، اصالت با کدام نگاه است و چه شیوه ای به واقع مستولی است؟
بر اساس این طرح،مخاطب عضو زنده ی ناظر منتقد است؟یا جز اشیاء و لوازم مراسمات؟،مثل همان صندلی ای که رویش نشسته:منظم،صاف،یک دست،دست به سینه،یخ،ساکت،بی تفاوت،قشنگ و مشنگ!

💢حسین شهبازی زاده

به آنتی اولیگارشی بپیوندید👇
https://t.me/joinchat/AAAAAEOL5PA81hI9ioK_EA