🅾 کوهنوردی و بیماریهای ارتفاع:

🅾 کوهنوردی و بیماریهای ارتفاع:

انجمن پزشکی کوهستان ایران: کوه نوردان می دانند که صعود به ارتفاعات خاصه اگر بیش از ۳۰۰۰ متر باشد با مشکلاتی همراه است که از میان آنها می شود به کوه گرفتگی حاد(ams ) ،ادم مغزی ناشی از ارتفاع (HACE) و ادم ریوی ناشی از ارتفاع (HAPE) اشاره کرد.مهم ترین علت این عارضه کاهش فشار هوا (و نه غلظت اکسیژن )است که باعث می شود میزان اکسیژن در هر تنفس پایین تر بیایید و البته نفوذپذیری مویرگ ها بیشتر می شود که باعث ایجاد چنین عوارضی می شود.علایم کوه گرفتگی اغلب به شکل سردرد،تهوع ،برافروختگی،بی اشتهایی و خستگی است که سخت آزارنده است و لذت کوه نوردی را زایل می کند.

اما چه باید کرد؟،،،البته که بهترین کار پیشگیری است اما در صورت ابتلا باید درمان هم انجام بشود.

پیشگیری از بیماری ارتفاع:
پیشگیری از بیماری ارتفاع به دو دسته تقسیم می شود: وفق دادن (هم‌هوایی) مناسب و داروهای پیشگیری کننده.

چند راهنمایی جهت وفق
اگر به ارتفاعات بیش از 3000 متری می‌روید، در هر روز تنها ۳۰۰ متر ارتفاع خود را افزایش دهید و در ازای هر۱۰۰۰ متر بالا رفتن یک روز استراحت کنید. به ارتفاع بالاتر برویدو در ارتفاع کمتر بخوابید.
این روش بسیار زیاد توسط کوهنوردها استفاده می‌شود. شما می‌توانید در یک روز بیش از۳۰۰ متر بالا بروید و برای خواب به ارتفاعات پائین‌تر برمی‌گردید.
اگر علایم خفیف بیماری ارتفاع را دارید، بالاتر نروید تا زمانی که علایم کاهش یابد. ( بالا نروید قبل از این که علایم پایین بیاید. ) اگر علایم افزایش یافت، پایین، پایین و پایین‌تر بروید. به خاطر داشته باشید که افراد مختلف با سرعتهای متفاوت به محیط عادت می‌کنند. قبل از اینکه به بالاتر صعود کنید از اینکه همه افراد گروه به محیط عادت کرده‌اند اطمینان حاصل کنید.

آب کافی به بدن برسانید. عادت کردن به محیط (هم‌هوایی با محیط) معمولاً با از دست دادن مایع همراه است. بنابراین شما باید مایع زیادی بنوشید تا آب کافی به بدن شما برسد (حداقل ۴-۳ لیتر در روز) ادرار باید فراوان و شفاف باشد. به خودتان سخت نگیرید: تلاش بیش از حد در بدو ورود به ارتفاعات نداشته باشید. فعالیتهای سبک در طول روز از خوابیدن بهتر است چرا که تنفس در طول خواب کاهش می‌یابد و علایم را وخیمتر می‌کند.

از دخانیات و الکل و دیگر داروهای آرامبخش شامل باربیتوراتها، مسکن‌ها و قرصهای خواب اجتناب کنید. این آرامبخش‌ها تنفس را در طول خواب بیش از پیش کاهش می‌دهند و منجر به بدتر شدن علایم می شوند. تا زمانی که در ارتفاعات هستید، رژیم با کربوهیدرات بالا (بیش از ۷۰% از کالری از کربوهیدراتها) داشته باشید. روند وفق دادن (هم‌هوایی) با آب‌رسانی ناکافی به بدن، تلاش بیش از حد و الکل و دیگر داروهای آرامبخش متوقف می شود.

داروهای پیش‌گیری کننده
· دیاموکس (استازولامید): نوعی داروی ادرار آور است که با دفع بیکربنات از ادرار باعث ایجاد اسیدوز و جدا شدن راحت تر اکسیژن از گلبول ها می شود و دست رسی بافت ها به اکسیژن را تسهیل می کند.البته مکانیسم اثر دارو به درستی مشخص نیست.
از آنجا که برای تأثیرگذاری دیاموکس وقت لازم است توصیه می‌شود که ۲۴ ساعت قبل از رفتن به ارتفاع مصرف شود و حداقل برای ۵ روز در ارتفاعات بالاتر مصرف ادامه یابد.دوز پیشنهادی داروی مصرفی برای پیشگیری۱۲۵ میلی گرم هر ۱۲ساعت و برای درمان ۲۵۰ میلی گرم هر ۱۲ ساعت می باشد.هر چند که ممکن است به دوز بالاتری نیاز باشد. اثرات جانبی ممکن عبارت از:
سوزش و مورمور لبها و نوک انگشتان ودفع ادرار بیشتر باشد. این اثرات جانبی احتمالاً در روزهای بعدی کاهش می‌یابند. اثرات جانبی با قطع دارو،‌از بین می‌روند.
همچنین می توان از قرص دگزامتازن با دوز ۲ میلی گرم هر شش ساعت (برای پیشگیری) یا ۴ میلی گرم هر شش ساعت(برای درمان )بهره برد.
در بعضی مطالعات استفاده از داروی گیاهی جینکوبیلوبا توصیه شده است.همچنین می توان از کپسول های قابل حمل اکسیژن هیپرباریک نیز بهره برد.

انجمن پزشکی کوهستان ایران