ادامه «بهره برداری از ثروت عمومی»

ادامه "بهره برداری از ثروت عمومی"

در آن زمان کمتر کسی انتظار داشت سنگاپور بتواند دوام بیاورد چه برسد که به رونق و شکوفایی اقتصادی دست یابد. از لی کوان یو نخستین نخست وزیر این کشور اغلب نقل می‌شود که در  سال 1957 گفته بود ایده سنگاپور بالقوه مستقل، از نظر سیاسی، اقتصادی و جغرافیایی حرف پوچ و بی معنی دیده می‌شد.

در عین حال این شهر موفق شد به اوج شکوفایی اقتصادی برسد که بخشی از آن به علت تصمیم نامتعارفش در بهره‌برداری از ثروت عمومی شهر با گنجاندن پرتفوی دارایی‌ها در صن
دوق ثروت عمومی بود که مدیران حرفه‌ای مسئولیت دارایی‌های تجاری عمومی را برعهده گرفتند.

تماسک و جی‌آی‌سی شرکت‌های هلدینگی هستند که دولت تاسیس کرده است و از ابزارهای حاکمیت شرکتی مناسب در بخش خصوصی برای تامین مالی توسعه اقتصادی سنگاپور الگو گرفته شده است. اچ‌دی‌بی صندوق مسکن سنگاپور برای تقریبا 80 درصد شهروندان این حکومت-شهر مسکن عمومی تهیه کرده است.
بر همین منوال، در دهه 1990 در اوج مشکلات اقتصادی و بیکاری بالا در دانمارک، مدیران شهر کپنهاگ با اقدامی خلاقانه تصمیم به ایجاد صندوق ثروت عمومی گرفتند که ناحیه بندرگاه قدیمی شهر و نیز یک پادگان نظامی پیشین در حومه شهر را یک کاسه کرد. این صندوق علاوه بر تبدیل منطقه بندرگاهی شهر به یک ناحیه کاملا مناسب برای زندگی و کار، شهرداری را قادر به احداث یک شبکه حمل و نقل عمومی کرد بدون اینکه یک دلار عوارض و مالیات از مردم بگیرد.

به همین ترتیب، هنگ کنگ که از محدودیت‌های بودجه‌ای خود آگاه بود یک روش برای ساختن شبکه مترو و راه آهن در حد و اندازه شهر نیویورک پیدا کرد بدون اینکه یک دلار مالیات استفاده کند: با درآمد حاصل از توسعه و آبادانی زمین‌های مجاور ایستگاه‌های جدیدا ساخته‌شده.

تردیدی نیست که وابستگی به سرمایه خارجی ریسک‌های جدی دارد خصوصا وقتی سرمایه می‌تواند بسرعت فرار کند همانگونه که کوبا تاوان سختی بابت آن پرداخت. اما اهرم‌سازی دارایی‌های عمومی موجود می‌تواند منابع مالی دولت را تقویت کند، پایداری بدهی را زیاد کند، و ارزش اعتباری را ارتقا ببخشد که توسعه اقتصادی را در بلندمدت مستحکم می‌کند. دولت‌ها نباید فقط هنگامی که گرفتار بحران شدند به فکر تعقیب این مسیر بیفتند.