‍ هریسون اشمیت یک روز پس از پیاده‌روی روی ماه، به طور تصادفی مقداری از گرد و غبار فراوان ماه را نفس کشید

‍ هریسون اشمیت یک روز پس از پیاده‌روی روی ماه، به طور تصادفی مقداری از گرد و غبار فراوان ماه را نفس کشید. برای یک روز کامل، اشمیت از آنچه به عنوان "التهاب مخاط بینی قمری" توصیف می‌کرد، رنج می‌برد
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
در چندین آزمایش آزمایشگاهی نشان داده شد که مقداری خاک شبیه‌سازی شده ماه برای کشتن تا 90 درصد از سلول‌های ریه و مغز به اندازه کافی سمی است.گرد و غبار در ماه رفتار نسبتا متفاوتی نسبت به گرد و غبار در زمین دارد. برای مثال، تیز است. زیرا در ماه باد نمی‌آید و گرد و غبار هرگز ساییده نمی‌شوند و به همین دلیل در صورت استنساق عمیق توسط فضانوردان، به راحتی می‌تواند به سلول‌های ریه نفوذ کرده و آنها را تخریب کند.مهم‌تر اینکه گرد و غبار ماه می‌تواند شناور بماند. از آنجایی که هیچ اتمسفری برای حفاظت از ماه در مقابل بمباران‌های ثابت بادهای(طوفان‌) خورشیدی و ذرات بارداری که حمل می‌کنند، وجود ندارد، خاک ماه می‌تواند از نظر الکترواستاتیکی شبیه لباس‌هایی با الکتریسیته ساکن باشد.

بادها یا طوفان‌های خورشیدی(Solar wind) جریانی از ذرات یونی(پلاسما) انرژی‌داری هستند که از طرف خورشید در تمام جهات به فضا ساطع می‌شوند.همین طوفان‌های خورشیدی هستند که در برخورد با سطوح فوقانی جو زمین باعث ایجاد شفق قطبی و حتی گاهی تداخل جریان‌های برق و سیستم‌های ارتباطاتی می‌شوند.

ذرات بنیادی که به زمین برخورد می‌کنند، هم از خورشید و هم از بیرون از منظومه شمسی سرچشمه می‌گیرند. ذرات باردار، عمدتا متشکل از پروتون، الکترون و ذرات آلفا(هسته هلیوم)، به صورت پیوسته به بیرون از خورشید جریان دارند.

در فاصله زمین از خورشید، سرعت این باد خورشیدی بین 300 تا 500 کیلومتر بر ثانیه است. ذرات با میدان مغناطیسی خورشید برهمکنش می‌کنند. شدت میدان مغناطیسی خورشید در فاصله زمین، حدود یک هزارم میدان زمین است. ذراتی که از بیرون منظومه شمسی می‌آیند، پرتوهای کیهانی نام دارند.

نویسندگان در این مطالعه نوشتند: این بار الکتریکی می‌تواند به اندازه‌ای قوی باشد که خاک ماه در واقع در بالای سطح آن قرار داشته باشد.بنابراین برای خاک ماه به اندازه کافی آسان است که به قسمت‌های مختلف لباس فضانوردان بچسبد و آنها این ذرات خطرناک را با خود به داخل فضاپیما ببرند.این ذرات می‌توانند با چسبیدن به تجهیزات حساس، باعث تخریب بدن فضانوردان شوند، چنان که بر سر اشمیت آمد.

space.com