‍ در سال ۱۹۷۹ وجود صاعقه‌ در سیاره مشتری توسط فضاپیمای «وویجر۱» (Voyager ۱) ۱۹۷۹ شناسایی شد، اکنون یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که ا

‍ در سال 1979 وجود صاعقه‌ در سیاره مشتری توسط فضاپیمای "وویجر1" (Voyager 1) 1979 شناسایی شد، اکنون یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که اصابت صاعقه در غول‌های گازی سیاره مشتری مشابه زمین است.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
فضاپیمای "جونو" (Juno) که در سال 2016 در مدار قطبی سیاره مشتری قرار گرفت، به مطالعه صاعقه این غول‌های گازی می‌پرازد.سیگنال‌های صاعقه در مشتری در محدوده طیف رادیویی کیلوهرتز ثبت شده است. پس از نزیک شدن فضاپیمای جونو به سیاره مشتری، این فضاپیما توانست 377 انفصال صاعقه را شناسایی کرده و آنها را در محدوده مگا هرتز و گیگا هرتز قرار دهد.

دانشمندان دریافتند صاعقه در مشتری چند تفاوت با صاعقه در زمین دارد. فعالیت‌های صاعقه‌ای بسیاری در نزدیکی قطب‌های این سیاره وجود دارد، اما هیچ یک از آنها در خط استوا نیستند در حالیکه بخش عظیمی از صاعقه‌های زمین در نزدیکی خط استوا رخ می‌دهند.

به دلیل دریافت بخش زیادی از حرارت خورشید، بیشتر صاعقه‌های زمین در نزدیکی خط استوا رخ می‌دهند. خط استوا بخش عظیمی از تابش خورشیدی را دریافت می‌کند که این عمل باعث ایجاد هوای مرطوب و گرم و در نتیجه سبب ایجاد رعد و برق می‌شود اما این روند در سیاره مشتری به گونه‌ی دیگری است.


در سیاره مشتری بخش عظیمی از گرما، از خورشید بدست نمی‌آید زیرا این سیاره 25 برابر کمتر از زمین، نور خورشید دریافت می‌کند و این در حالی است که بخش زیادی از گرمای مشتری عمدتا از خود این سیاره حاصل می‌شود.

همانند زمین، گرم‌ترین قسمت سیاره مشتری نزدیک استوا است و این گرما باعث ایجاد ثبات در محیط فوقانی نزدیکی خط استوا می‌شود. این قطب‌ها ثبات جوی ندارند و این گازهای گرم داخل مشتری را قادر می‌سازد تا به جو بروند که این کار سبب به وجود آمدن صاعقه می‌شود.

منبع : تک تایمز