‍ 🔘یک سال زندگی در فضا چه آسیب‌هایی به اسکات کلی وارد کرد. بخش دوم. _

‍ 🔘یک سال زندگی در فضا چه آسیب‌هایی به اسکات کلی وارد کرد. بخش دوم
_
★این کشف، دانشمندانِ برنامه تحقیقات انسانی ناسا را متعجب کرد، چرا که پیش از این، بررسی تلومرها به عنوان روشی برای محاسبه سن افراد در نظر گرفته می شد. در حال حاضر دانشمندان در حال پژوهش روی طولانی کردن تلومرها به عنوان روشی برای معکوس کردن روند کهن سالی و غلبه بر سرطان هستند.
_
★در واقع دانشمندان هنوز دلیل افزایش طول تلومرهای اسکات کلی را نمی دانند. در نهایت اما به محض اینکه اسکات به زمین بازگشت تلومرها شروع به کوتاه شدن کردند. حتی این تغییر تا حدی پیش رفت که از میزان پیش از شروع مأموریت هم کوچکتر شدند. این اولین باری بود که طول تلومرها در فضانوردان اندازی گیری می شد.
_
✔تغییر در ژن ها
_
★فعالیت های ژنتیکی اسکات کلی در فضا با تغییراتی همراه بود. سلول های او ژن های خاص را با الگویی متفاوت با یک انسان روی زمین فعال یا غیر فعال می کردند. زمانی که به ایستگاه فضایی بین المللی رفت در حدود 1400 ژن شروع به رفتار متفاوتی کردند. دلیل این موضوع احتمالاً تغییر در درخواست های مرتبط با بدنش بود. اما بیشترین تغییر، بعدها در نیمه دوم سفرش و به خصوص برای ژن های مرتبط با پاسخ سیستم ایمنی و آسیب های DNA اتفاق افتاد. این موضوع می تواند در سفرهای فضایی آتی نگران کننده باشد چرا که در سفرهای طولانی احتمالاً تغییرات در بدن اسکات هم بیشتر خواهد بود.
_
★اما با به زمین بازگشتن اسکات هم این تغییرات متوقف نشدند. تنها مدت اندکی پس از اینکه بر زمین قدم گذاشت افزایش ورم شدیدی را تجربه کرد. به گفته میسن، بودن در فضا سخت است اما بازگشت به زمین سخت تر است. با این حال در نهایت پس از 6 ماه فعالیت 91 درصد از ژن ها که در طول سفر تغییر کرده بود به حالت طبیعی بازگشت.

آسیب DNA

اسکات کلی در طول اقامت خود در ایستگاه فضایی به میزان 146میلیسیورت تابش یوننده را تجربه کرد که حدوداً معادل با 10 تا 15 بار سی تی اسکن شکم است. محققان روی آسیب های DNA ناشی از این تابش ها تحقیق کردند و دریافتند که پیش از سفر، مایک و اسکات میزان مشابهی از یک نوع آسیب مرتبط با DNA و کروموزم داشتند. اما زمانی که اسکات به فضا رفت این آسیب ها بیشتر شدند و ریسک ناپایداری ژنومی در او را افزایش دادند؛ موردی که با سرطان در ارتباط است.
به عقیده برخی محققان که در این پژوهش شرکت نداشته اند این موضوع می تواند نگران کننده باشد و به طور کلی جهش های این چنینی برای انسان ها مضر است. در نهایت به نظر می رسد برای بررسی مخاطرات این موضوع، باید تحقیقات بیشتری انجام شود.
_
★اما با به زمین بازگشتن اسکات هم این تغییرات متوقف نشدند. تنها مدت اندکی پس از اینکه بر زمین قدم گذاشت افزایش ورم شدیدی را تجربه کرد. به گفته میسن، بودن در فضا سخت است اما بازگشت به زمین سخت تر است. با این حال در نهایت پس از 6 ماه فعالیت 91 درصد از ژن ها که در طول سفر تغییر کرده بود به حالت طبیعی بازگشت.
_
✔آسیب DNA
_
★اسکات کلی در طول اقامت خود در ایستگاه فضایی به میزان 146میلیسیورت تابش یوننده را تجربه کرد که حدوداً معادل با 10 تا 15 بار سی تی اسکن شکم است. محققان روی آسیب های DNA ناشی از این تابش ها تحقیق کردند و دریافتند که پیش از سفر، مایک و اسکات میزان مشابهی از یک نوع آسیب مرتبط با DNA و کروموزم داشتند. اما زمانی که اسکات به فضا رفت این آسیب ها بیشتر شدند و ریسک ناپایداری ژنومی در او را افزایش دادند؛ موردی که با سرطان در ارتباط است.
به عقیده برخی محققان که در این پژوهش شرکت نداشته اند این موضوع می تواند نگران کننده باشد و به طور کلی جهش های این چنینی برای انسان ها مضر است. در نهایت به نظر می رسد برای بررسی مخاطرات این موضوع، باید تحقیقات بیشتری انجام شود.

🆔@keyhan_on1🔭

بروبه بخش اول


اسکات کلی در حال تلاش برای راه رفتن، تنها اندکی پس از بازگشت به زمین

ادامه دارد