فرهاد قنبری:

فرهاد قنبری:
این روزها تصاویری با عنوان اعتراض به حجاب اجباری در غالب برداشتن روسری و آویزان کردن آن از یک تکه چوب در شبکه های مختلف اجتماعی مشاهده می شود. در میان این تصاویر دختران محجبه ای هم دیده شد که در اعتراض به حجاب اجباری تکه پارچه ای را به عنوان نماد اعتراض به حجاب اجباری بالا گرفته اند.
واکنش اعتراض آمیز به حجاب اجباری در میان زنان محجبه بسیار پر رنگ است، آنها تحمیل پوشش خود به «دیگری» را یک نوع بی احترامی به اعتقادات خود تلقی می کنند.
زمانی داشتن حجاب برای زنان مسلمان ایران از چنان جایگاهی برخوردار بود که در مقابل سیاست های پوششی رضا شاه دست به اعتراضات شدید زدند و برخی برای مدت ها از خانه هایشان خارج نشدند.

در میان مربیان فوتبال مثال رایجی وجود دارد با این مضمون که هیچ مهاجمی توان گل زدن به ما ندارد مگر اینکه دفاع ما اشتباهی انجام دهد.
این مثال برای جامعه ما هم کاربرد فراوانی دارد، در دین اسلام و مذهب تشیع واژه هایی مانند «شهید»، «ایثارگر»، «حجاب»، «روحانی» و امثالهم دارای بار معنایی و ارزشی بسیار بالایی است اما به واسطه سیاست ها و دفاع غلط از آنها اغلب از بار معنایی خود تهی شده و در میان طیف های زیادی ارزش خود را از دست داده است.
برخی طیف ها و جناح های سیاسی سالهاست برای کسب قدرت بیشتر و نشان دادن مشروعیت خود این کلمات را به عاریت گرفته و مصادره کرده اند.
امروزه فرزند شاهد و ایثارگر (که در همه جوامع مورد احترام عموم هستند) در جمع دوستان و آشنایان خود خجالت می کشند که خود را فرزند شهید معرفی کنند چون خود را زیر سایه نگاههایی که انگار حق آنها را خورده اند مواجه می شوند، امروزه بدنه اصلی زنان محجبه برای حضور در عرصه های مختلف اجتماعی خود را زیر سایه سنگین نگاههای زنانی احساس می کنند که انگار پوشش خود را به آنها تحمیل کرده اند، امروزه بخش عظیمی از روحانیون و طلبه ها (که اغلب دور از مراکز قدرت هستند و زندگی خود را به سختی می گذرانند)زیر نگاههای سنگین جامعه احساس خجالت می کنند.

تصاویر روحانی مسن چاقو خورده غرق در خون در قم یا روحانیون دیگری که مورد ضرب و شتم قرار می گیرند، تصاویر غم انگیزی است که نشان از بی معنا شدن مفاهیمی دارد که در گذشته ای نه چندان دور احترام و ارزش بسیار بالایی داشتند.

بحران اصلی که جامعه امروز ایران را تهدید می کند و به شدت هم نگران کننده است همین بحران «معنا» است، بحرانی که انگار هنوز سیاست گذاران و مسئولان و حتی اپوزسیون متوجه آن نیستند یا اینکه خود را ندیدن زده اند.
در این جامعه کلماتی مانند: اخلاق مدار، عدالت، ریش سفید، ایثارگر، خادم، روحانی، تعهد، راستگو و امثالهم بار معنایی خود را از دست داده و مورد تمسخر واقع می شوند.
جامعه ای که در آن هیچ چیز «معنا» و «ارزش» نداشته باشد جامعه خطرناکی است.
telegram.me/kharmagaas