فرهاد قنبری:

فرهاد قنبری:
اولین اقدام مردم پارس آباد پس از شنیدن خبر مرگ دلخراش یک کودک هفت ساله ،حمله به منزل قاتل و خواستار شدن حکم سنگسار برای او بود.( البته باید بگویم به هیچ وجه قصد همدلی با جنایت کاران به ویژه این مورد خاص کودک آزاری را ندارم و حق خواست هر گونه مجازاتی از سوی خانواده آتنا را حق طبیعی آنها می دانم.بحث در مورد واکنش مردم به جنایت است)
مردم اغلب در چنین شرایطی یک خواست عمومی را مطرح می کنند و آن به قتل رساندن عامل جنایت است. پس از قتل اتفاقی روح الله داداشی توسط نوجوان هیجده ساله هم همین درخواست را داشتند به گونه ای که جمعیت چند ده هزار نفری برای تماشای اعدام او جمع شده بودند. در حادثه تجاوز دسته جمعی در خمینی شهر نیز اولین خواسته عمومی اعدام عاملان این جنایت بود به گونه ای که در روز اعدام آنها نیز هزاران نفر خود را به محل اعدام رسانده و به تماشا نشستند.
البته رفتار لحظه ای و احساسی مردم در هنگام چنین اخباری طبیعی است. افراد با حادثه ای مواجه می شوند که امنیت روانی جامعه را به هم ریخته و با موجی از دلهره و ترس مواجه شده اند.

اما نکته اینجاست که چرا جامعه به غیر از انتقام به راه حل دیگری نمی اندیشد؟ چرا پس از ماهها که از قتل می گذرد هنوز با شور و شوق خاصی به تماشای اعدام می رود؟ چرا هیچگاه از خود سوالات دیگری نمی پرسد ؟چرا شعار مرگ و خواستن مرگ اولین و آخرین راهکاریست که مطرح می کند؟؟
با اینکه می دانیم ایران سخت گیرانه ترین قوانین را نسبت به قاتلان، متجاوزان و قاچاقچیان مواد مخدر دارد ولی باز علت اینهمه تجاوز و قتل و خشونت و قاچاق چیست؟ چرا جامعه هیچگاه خود را مقابل این سوالات قرار نمی دهد؟

به وفور مشاهده می شود که توده ها علاقه و ولع عجیبی برای تماشای نمایش عریان خشونت از خود نشان می هند.
تماشای اعدام ،سنگسار ،قطع اعضا و شلاق زدن همیشه طرفداران خاص خود را دارد.

به نظر می رسد هدف ظاهری برپایی این نمایش عمومی مرگ، ارعاب و ترساندن دیگران به عدم سرپیچی و طغیان احتمالی است. اما هدف اصلی و پنهانی که مغفول می ماند ،عادی و ساده نمودن تماشای خشونت برای توده هاست تا با تماشای صحنه های اعدام و شلاق خوردن و قطع عضو برایشان کاملا عادی شود.
همانگونه که تماشای بریدن سر حیوانات در خیابان برای ما ایرانی ها به علت تکرار زیاد عادی شده است (کما اینکه برای شهروندی از یک کشور دیگر شاید اصلا عادی و قابل تحمل نباشد) تماشای اعدام و ....نیز پس از چندین بار تکرار به صورت امری عادی و روزمره در می آید.
در چنین شرایطی بدیهی است که پس از مواجه شدن با هر جنایتی اولین خواست ما اعدام و سنگسار باشد تا باز فرصتی کرده و نمایش جذابی را از نزدیک مشاهده کنیم.
در واقع بیشتر این غلیان احساسات ما ریشه در همان غریزه عادی شده خشونت طلبی دارد تا یک احساس درد عمیق از سر نوع دوستی.
به این دلیل است که پس از اعدام عامل جنایت با خرسندی صحنه را ترک می گوییم و همه چیز را به فراموشی می سپاریم.
telegram.me/kharmagaas