ما همه گناهکاریم یا ما همه مسئولیم؟.. فرهاد قنبری:

ما همه گناهکاریم یا ما همه مسئولیم ؟

فرهاد قنبری:
در شرایط بحران اجتماعی اغلب جوامع شعار« ما همه گناهکاریم » سر می دهند.
شعار ما همه گناهکاریم یعنی اینکه ما همه سر و ته یک کرباسیم . این شعار در عمل به بی کنشی و انفعال منجر می شود چون در شرایطی که همه گناهکار باشند هیچکس صلاحیت فریاد زدن یا اصلاح شرایط را بر عهده نمی گیرد.

در مقابل فجایع و آسیب های اجتماعی باید گناهکار شناسایی شده و مجازات شود و نباید با شعار ما همه گناهکاریم ، جانیان و متجاوزان را در کنار اکثریت جامعه قرار دارد و تبرئه کرد.

پس از هجوم مغول جامعه با شعار «ما همه گناهکاریم» شانه از بار مسئولیت اجتماعی خود خالی کرد و به جای ساختن دوباره بنیان های فروپاشیده اجتماعی، با عزلت گزینی و گوشه نشینی در مسیر تصوف قدم نهاده و مسئولیت خود در قبال جامعه را به طور کامل رها کرد و باعث به وجود آمدن فجایع بعدی شد، به گونه ای که دیگر ایران هیچگاه نتوانست موقعیت فرهنگی و اخلاقی خود قبل از هجوم مغول ها را بازیابد.

وظیفه ما این نیست که چون پدران ما گناه کرده اند یا جنایت در جامعه زیاد شده است بگوییم «پس ما همه گناهکاریم» بلکه باید از مسئولیت جمعی که تک تک افراد در قبال گذشته و حال جامعه خود دارند سخن بگوییم. این مسئولیت پذیری باعث می شود که افراد نسبت به اتفاقات جامعه و محیط اطراف خود بی تفاوت نبوده و از بروز فاجعه جلوگیری کنند.

ما در برابر گناهان پدران و شرایط جامعه مسئولیم و این مسئولیت بر شانه های تک تک افراد جامعه است.

مسئولیت پذیری ما در قبال جامعه باعث می شود نه مانند صوفیان از جامعه گریزان شده و با گرایش به عرفان هایی که مد روز شده اند سعی در تزکیه و پالایش شخصی داشته و جامعه را فراموش کنیم و نه مانند کلبی مسلکان در هر شرایطی کلاه خود را چسبیده و از هر شرایط بحرانی و آب گل آلودی ماهی خود را صید کنیم.
telegram.me/kharmagaas