برای ما متولدین نیمه اول دهه شصت و نسل قبل از ما که دوران نوجوانی شان را دهه هفتاد شمسی سپری کردند و تجربه گوش سپردن به موسیقی را

برای ما متولدین نیمه اول دهه شصت و نسل قبل از ما که دوران نوجوانی شان را دهه هفتاد شمسی سپری کردند و تجربه گوش سپردن به موسیقی را با صدای خوانندگانی مانند معین و حمیرا و مهستی و شکیلا و هایده و ابی و داریوش و ... به دست اوردند، در مقایسه با نسلی که امروز وارد سن نوجوانی شده و تجربه آشنایی با موسیقی را با این ترانه های های بی معنی و مضحک مد روز به دست می آوزد، موسیقی به مراتب لذت بیشتری داشت...

برای نسلی که روزهها و ماهها منتظر می ماند تا با سختی آلبوم جدید خواننده محبوبش را تهیه کند و به دیدن تنها عکسی از او بر روی قاب نوار کاست خرسند و دلخوش بود. برای نسلی که با آرامش و دقتی فراوان نوار کاست را در دستگاه پخش قرار داده و به آن گوش می سپرد، موسیقی احساس دیگری داشت.

این نسل با ساقی ساقی هایده ، با مرد تنهای شب حبیب، با خاطرات شمال حمیرا، با شقایق داریوش و بسیاری دیگر ترانه ها خاطرات فراوانی دارد که با شنیدن دوباره هر کدام از آنها با هجوم انبوهی از احساسات نوستالژیک مواجه می شود. نوستالژی که گمان نمی کنم نسل نوجوان امروز با هیچ آهنگ و ترانه امروزی بتواند به خاطر بسپارد..

@kharmagaas