فرهاد قنبری:

فرهاد قنبری:
شاید کمتر ملتی در دنیا به اندازه مردم فلسطین مفهوم " آواره گی" و " بی خانمانی" را به این صورت عمیق درک کرده باشد.
مفهوم سرزمین به عنوان مکانی که به آن تعلق خاطر داریم را باید در کمپ های آواره گان فلسطینی در کشورهای مختلف جستجو کرد.
این نگاه حسرت بار و نوستالژیک به خانه در این جملات محمود درویش شاعر تبعیدی فلسطینی به خوبی خود را نشان می دهد. درویش می گوید:
"وقتی در خانه ات هستی به تمجید آن نمی پردازی، اهمیت و گرمایش را نمی فهمی اما وقتی آن را از دست می دهی، خانه برای تو به یک دلبستگی کودکانه و آرزو، تبدیل می شود. گویی خانه، هدف نهایی سراسر سفر است.
تبعیدگاه، مفهوم خانه و وطن را در نظر من عمق بخشید، زیرا تبعیدگاه با این دو در تضاد است. اما اکنون من نمی توانم " تبعید " را با نقیض اش یعنی " وطن " تعریف کنم، همینطور وطن را با تبعید. امروز مساله خیلی فرق می کند، وطن و تبعیدگاه، دو مساله در هم تنیده و پیچیده اند"
فلسطینی ها بیش از هفت دهه است که سنگ پرتاپ می کنند و گلوله دریافت می کنند، فلسطینی ها بیش از هفتاد سال است که چپیه می بندند و سد معبر می کنند، فلسطینی ها بیش از هفتاد سال است که تابوت عزیزانشان را به پرچم فلسطین پیچیده و تشییع می کنند، فلسطینی ها بیش از هفتاد سال است که ایستاده و با سینه هایی بر افراشته تیر می خورند ولی در همه این موارد می دانند که وقتی که بر زمین می افتند، زمین خانه خودشان است که برای پس گرفتنش جنگیده اند و جان داده اند.

انسان بدون خانه، انسانی بی پناه است. انسان بدون خانه، همچون رهسپار خانه به دوشی است که هر شب یک چشمش به آسمان است که برف و باران و سرما نبارد و چشم دیگرش به دست های عابرانی که شاید در دیده ترحم در او بنگرند و او را در گوشه ای از حریم خود پناه دهند.
مفهوم راه رفتن و زیستن در خانه ای که می دانی از آن توست و هیچ چشمی طلب کاری قدم هایت را دنبال نمی کند را باید از آواره گان افغانستانی در ایران یا پناهندگان ایرانی و عرب ساکن امریکا و اروپا پرسید.

کسانی که این روزها با سخت گیری های ترامپ و نتانیاهو بر ایران خوشحالی کرده و پیغام " ترامپ متشکریم " می فرستند یا از هر حمله و فشار خارجی حمایت می کنند، درکی از وطن و خانه، و آواره گی و بی خانمانی ندارند.
@kharmagaas