برای من فیلمهای آندره تارکوفسکی پنجره‌ای مستقیم به جهان ماوراست، و «استاکر» او محبوبترین فیلم من است

برای من فیلمهای آندره تارکوفسکی پنجره ای مستقیم به جهان ماوراست، و "استاکر" او محبوبترین فیلم من است. اما به نظرم زیباترین صحنه در سراسر آثار تارکوفسکی نمای آخر فیلم نوستالگیاست. نوستالگیا تصویر انسان آواره و سرگشته ای است که راه "خانه" را می جوید، و در این سفر ادیسه وار رفته رفته با پرسش بنیادی تری روبرو می شود : اصلاً "خانه" کجاست؟ تارکوفسکی پاسخ این پویه دردناک را در نمای آخر می دهد. آندری شعله لرزان شمع را مؤمنانه به مقصد می رساند، و جهان را با مرگ پوچ اما قدیس وارش "نجات" می دهد. جهانی که نجات می یابد، در واقع "خانه" گم شده است. او با مرگ آیینی اش از زمان می رهد، به کودکی بازمی گردد، و از آستانه خانه کودکی به "خانه" اصلی راه می یابد. و اینجاست که یکباره نمای آخر نمایان می شود: آندری به همراه سگ اش در کناره برکه آبی نشسته است، خانه روستایی دوران کودکی اش در پس زمینه است. نما آرام آرام باز می شود تا دریابیم که دیوارهای عظیم یک بنای باشکوه اما نیمه ویران خانه کودکی، مرد، سگ، و برکه آب را دربرگرفته است. باران باریدن می گیرد. و نما تا پایان ثابت می ماند.

@kharmagaas
آرش نراقی