فرهاد قنبری:. سوریه تا ایران

فرهاد قنبری:
سوریه تا ایران
سوریه در کنار عراق امروزی یکی از قدیمی ترین سکونت گاهی تمدن بشری به شمار می رود، این کشور در مقایسه با سایر کشورهای عربی از لحاظ فرهنگ و تاریخ و هنرمندان نامدار و آزادی های اجتماعی در وضعیت به مراتب بهتری قرار داشت.
سوریه پس از مصر و ترکیه پایگاه اصلی اخوان المسلمین به شمار می رفت.
اخوان المسلمینی ها امیدوار بودند که پس از به قدرت رساندن حزب عدالت و توسعه اردوقان در ترکیه و کنار زدن حسنی مبارک در مصر با راه اندازی یک سری اعتراضات و اعتصابات گسترده در سوریه باعث فلج شدن دولت بشار اسد شده و قدرت را در این کشور نیز در اختیار خود بگیرند.

حوادث سوریه از بهمن سال هشتاد و نه شروع شد، ابتدا در چند شهر بزرگ و کوچک این کشور اعتراضات و تجمعاتی علیه دولت شکل گرفت. هفته های اول این تجمعات به صورت مسالمت آمیز بود ولی پس از برخورد خشن و خشونت آمیز دولت پس از گذشت نزدیک به دو ماه به درگیری های خیابانی کشیده شد و در نهایت این کشور را در یک جنگ خانمان سوز داخلی فرو برد.
بنیادگرایی اسلامی در سوریه در مقایسه با سایر کشورهای اسلامی منطقه از ریشه های ضعیف تری برخوردار بود، در واقع اکثریت غریب به اتفاق سوری ها گرایشات بنیادگرایانه نداشته و ندارند.
واقعیتی که در مورد سوریه یا سایر کشورهای شبیه سوریه باید در نظر داشت و به آن توجه کرد این است که برای ایجاد جنگ داخلی و آشوب در یک کشور نیاز به حمایت همگانی یا اکثریتی مردم از خشونت ها نیست بلکه یک اقلیت(مثلا صدهزار نفری) مسلح می تواند یک کشوری را در جنگ داخلی و ناامنی غرق نماید.
اتفاقی که در سوریه افتاد از این جنس بود.
شاید جمع تمام شورشیان سوری که تفنگ به دست گرفته و به مبارزه مسلحانه با حکومت پرداختند به صد هزار نفر نمی رسید ولی همین اقلیت کافی بود تا این کشور به این وضعیت اسفبار دچار شود.

در مورد اعتراضات ایران باید گفت که این تجمعات در همان روزهای اول و بسیار سریعتر از سوریه به سمت خشونت و حمله به پادگان ها و مراکز دولتی کشیده شد.
اگر در سوریه دو ماهی طول کشید تا تجمعات به سمت خشونت و درگیری کشیده شد در ایران در همان هفته اول حمله به پادگان ها و نهادهای نظامی مشاهده شد.

در ایران زمینه های بنیادگرایی به مانند سوریه وجود ندارد اما شکاف های قومیتی و بعضا عقیدتی جدی وجود دارد، از سوی دیگر در حوادث روزهای اخیر نفرت و خشونت غیرقابل باوری به نهادهای وابسته به حکومت به سرعت خود را عیان کرد، به گونه ای که به نظر تعداد افرادی که حاضر به دست گرفتن اسلحه و جنگیدن باشند کمتر از سوریه نیست.
در چنین شرایطی حمایت بی دریغ کشورهای غربی و اسرائیل از گروهایی مانند فرقه رجوی و تجزیه طلبان می تواند ابعاد تهدید را گسترش دهد و کنترل اوضاع به سرعت از دست مردم معترض خارج نماید.
این مسئله ای است که در هر تحلیل و نگاهی باید به صورت جدی مورد توجه قرار گیرد.
@kharmagaas