فرهاد قنبری:. رقص‌های ایرانی

فرهاد قنبری:
رقص های ایرانی

بسته به اینکه چگونه به تفاوت ها، رسم و رسومات، گویش و زبان و فرهنگ اقوام مختلف ایران بنگریم برداشت های متفاوتی را ارائه می دهیم.
اگر از دریچه تک ساحتی و بسته گفتمان و زیست جهان خود به سایر اقوام بنگریم نه تنها زیبایی آنها را درک نخواهیم کرد بلکه بیشتر با نگاه تمسخر و تحقیر با سایر فرهنگ ها برخورد خواهیم کرد.

اما اگر دریچه های ذهنی خود را بازکنیم، اگر بتوانیم از قلمروهای تعین شده گفتمان فرهنگی خود خارج شده و به تفاوت ها به چشم زیبایی شناسانه بنگریم، آنگاه بهشت رنگانگی از زیبایی را تجربه خواهیم کرد. تجربه هایی که هر کدام شور و شعفی بی پایان را به دنبال دارد.

ایران سرزمین رقص و موسیقی های محلی است و نوروز نیز بر اساس نوشته ها و آثار بر جای مانده جشن رقص و موسیقی و هلهله جمعی بوده است.
به شخصه برای من شاید به علت زیست جهان متفاوت هیچ رقص غربی (انواع باله و...) جذابیت خاصی نداشته و ندارد، اما بالعکس رقص های اقوام مختلف ایرانی همیشه شور و شعف خاصی را به همراه داشته است.

رقص هر کدام از این مناطق ایرانی که با پوشش های برآمده از سنت زیسته هر منطقه ای عجین شده است بیانگر احساسات و نوع نگاه مردم هر منطقه به جشن و شادی است.
رقص های اقوام ایرانی اغلب به صورت گروهی و دسته جمعی صورت می گیرد، رقص هایی که در آن هر "فرد" به عنوان زنجیره ای جدا نشدنی از سایر اعضاء عمومی بودن شادی را نشان می دهد و هر کدام به گونه ای کلیت را بر فردیت ارجح می دادند و اینگونه به دهن متبادر می کند که شادی و جشن یک مقوله عمومی است و با بودن در کنار یکدیگر معنا می یابد.. در اغلب این رقص ها "فردیت" به آن صورت جلوه گر نیست و هارمونی متناسبی از حرکات در کلیت خود، ذوق و شوق و لذت خاصی را در تماشاگر ایجاد می کند.
رقص‌های مناطق مختلف ایران، مانند رقص لری،رقص بندری، رقص شمالی یا گیلانی، رقص بلوچی، رقص خراسانی، رقص سیستانی، رقص کردی،رقص آذربایجانی و ...همه جذابیت های خاص خود را دارد.
در رقص کردی مجموعه کثیری از افراد با فیزیک و جنسیت و پوشش های رنگارنگ دست در دست هم با آهنگ خاصی حرکاتی هماهنگ را به اجرا می گذارند.
رقص بندری با صدای نی انبان و هلهله و همراهی جمعی که اغلب به صورت دایره وار صورت می گیرد شبیه نیایش و فرا رفتن از جسم است.
اغلب رقص های ایرانی در دل طبیعت و فضاهای باز جلوه های خاصی پیدا می کند. رقص چوب در سیستان و خراسان جنوبی، رقص کردی، آذربایجانی، لری، گیلکی، بندری و... همه در دل طبیعت جذابیت و دلنشینی خاصی دارد.
در این رقص ها اغلب نگاه به آسمان است و گویی فریاد رهایی انسان از جسم را سر میدهد،انگار فضای تنگ و محصور اتاق و خانه روح این رقص ها را نیز محصور می کند.
رقص های اقوام ایران زیبایی و شکوه محض است و هیچ جنبه اروتیکی در آنها وجود ندارد.

این رقص ها زیبایی محض است. زیبایی که ساعت ها می توان محو تماشای آنها شد.
@kharmagaas