نه!. هرآنکس که در جهان بزرگ بوده است فراموش نخواهد شد

نه!
هـرآنکـس که در جهــان بـزرگ بـوده است فـرامـوش نخـواهد شد. اما هر کس به شیوه‌ی خویـش و هر کس به قدر عظمـت محبوبِ خویش بزرگ بوده است. زیرا آنکس که خویشتن را دوسـت داشـت به واســـطـه‌ی خویـشــتـن بزرگ شد، و آنکـــس کـه دیگـــــــران را دوسـت داشــت بـه بــرکــتِ ایـثــــــارِ خـویـــش بـزرگـی یـافــت؛ امـّـا آنـکـــس کـه خــــدای را دوســت داشـت از هــمــــه بـزرگ‌تـر شد. یکایک آنان باید به یاد آورده شوند، امـا هر کس به قدر توقع خویش بزرگی یافت؛ یکی با توقـع امـر ممکن بزرگی یافت و دیگری با توقع امـر اَبَـدی، اما آنکس که ناممکن را می‌خواست از همه بزرگ‌تر شد...

یکی به واسطه‌ی قدرتش و یکی به واسطه‌ی خِـرَدش و یکی به واسطه‌ی امیــدش و یکی به واسطه‌ی عشقــش بزرگ بود؛ امـا ابـراهیــم از همه بـزرگ‌تر بود، بـزرگ به دلیـل قـدرتــش که قـدرتِ آن بـی‌قـدرتی است، بزرگ به دلیل خِـرَدش که رمـز آن دیوانـگی است، بزرگ به دلیـل امیـدش که صـورتِ آن جنـون است و بـزرگ به دلیـل عشقــش که نفـرت از خویشـتن است.

سورن کی یر کیگور
ترس و لرز، مدیحه ای برای ابراهیم

@kharmagaas