‍ «ما مریمان، آبستنان مرگیم». مریم، کودکی است - جوانی است - پیری است، سرشار از زندگی

‍ « ما مریَمان، آبستنانِ مرگیم »
مریم، کودکی است - جوانی است - پیری است، سرشار از زندگی.
مریم، کودکی است آبستن - جوانی است آبستن - پیری است آبستن.
مریم از آغاز آبستنِ «او»ست.
مریمِ آبستن، از برای زاییدن است که زاده شده است.
مریمِ سرشار از زندگی، می‌زید تا «او» را بزاید.
مریم کِی و کجا می‌زاید را هیچ‌کس به‌جز «او» نمی‌داند.
مریم ولی می‌زاید. این را همگان می‌دانند.

مریم، چاهی است پُرآب، که سیراب ناشده تشنه لبِ نشسته برسرِ آن،
می‌نوشد، دیر یا زود، فرجامین چکه‌اش.

خسرو یزدانی ۲۲ ماهِ ژوئن ۲۰۱۸ فرانسه
کانالِ فلسفیِ « تکانه »
@khosrowchannel