گفتمان، زور و خشونت🔝🔝🔝🔝🔝🔝

گفتمان، زور و خشونت🔝🔝🔝🔝🔝🔝

«نیرومندترین فرد جامعه هرگز چندان نیرومند نیست كه بتواند برای همیشه سروری كند مگر اینكه نیرو را به حق و فرمانبری را به وظیفه تبدیل سازد.» (ژان ژاك روسو)
@linguisticsacademy
🔎
به یك تعبیر می توان گفت: «گفتمان همان اعمال قدرت است و به عبارتی مكمل زور است.» گفتمان به اشكال مختلف (‌زبانی، نمادین، نمایشی، ژست، نوع لباس، عمارات و ساختمانها، شمایل و تندیسها، موزیك و غیره) در اختیار نخبگان و قدرتهای رسمی جامعه است. كاربرد درست و آگاهانه گفتمان نیاز به كاربرد زور و خشونت را به عنوان تنها ابزار موجود مرتفع می سازد.
به نظر فوكو، «كسی كه گفتمان را به كار می بندد، این توانایی را دارد كه آن را حقیقی جلوه داده، و اعتبار و جایگاه علمی آن را تحمیل كند. بنابراین، گفتمان معصوم، بی طرف یا برابر نداریم...» .
هر گفتمانی از همان آغاز در خدمت سلطه است و كاربرد اقناعی و اغوایی دارد. از این روی گفته اند كه: «گفتمان شبیه آن چیزی است كه ماركس آن را «آگاهی كاذب» خوانده است.
در توضیح این دیدگاه می توان گفت كه ثبات سیاسی و نظم به یكی از دو راه فوق برقرار می شود