‍ یک بار گفتی که دوست داری هنگامی که می‌نویسم، کنارم بنشینی

‍ یک بار گفتی که دوست داری هنگامی که می نویسم، کنارم بنشینی. گوش کن، در آن صورت اصلاً نمی توانم بنویسم. زیرا نوشتن به معنای آشکار کردنِ بیش از اندازه ی شخصِ خود است؛ منتهای خود-آشکاری و سرسپردگی، که وقتی انسان درگیرِ دیگران می شود، احساس می کند در آن حال، از خود بیگانه است و به همین سبب، همیشه تا زمانی که امکان دارد، پس می کشد... به این سبب است که انسان هنگامِ نوشتن، هیچگاه آن قدر که بایست، تنها نیست، که اطرافِ انسانِ در حال نوشتن هیچگاه سکوتِ کافی وجود ندارد، به این سبب است که حتی شب، آن چنان که باید، شب نیست.
فرانتس کافکا
نامه به فلیسه
@linguisticsacademy