زبان شناسی رقص‌های فولکلوریک، همچون زبان گفتار و نوشتار، دارای سطوح واژگانی (عناصر و اجزای منفرد بدن، لباس، موسیقی و صحنه)، دستوری

زبان شناسی رقص های فولکلوریک، همچون زبان گفتار و نوشتار، دارای سطوح واژگانی (عناصر و اجزای منفرد بدن، لباس، موسیقی و صحنه)، دستوری (هنجارهای ترکیب و ادغام متناسب مقوله های واژگان زبان رقص) و ساختاری (ساختارهای بنیادین ذهنی و روانی، زیرساختارهای بنیادین درون رقص) می باشد. هر یک از سطوح فوق در درون سیستم زبان رقص کارکرد نشانه ای، نمادساز و معنا آفرینی دارند و در پیوند با یکدیگر کلیتی (هلیسم (holism) در سازمان معناسازی رقص) از رقص را تشکیل می دهند که از طریق آن می تواند معنا و پیام و کارکرد خود را به مخاطبان برساند. با این رویکرد، زبان رقص های فولکلوریک، زبان نشانه و نماد خواهد بود؛ زبانی که اغلب به وسیله اشکال و علائم (کالبدهای بصری) و صدا (آلات موسیقی و در موارد اندکی آواز) سخن می گوید. عناصر و ساختار زبان رقص های فولکلوریک در سه سطح فوق به دنبال بازآفرینی و بازنمایی شیوه زیست (فرهنگ) قومی خاص است. لذا با توجه به ویژگی های زبانی رقص های فولکلوریک منطقه و محل جغرافیایی ویژه ای می توان به خصوصیات، الگوها و شاخص های اصلی و عمده قوم ساکن در آن منطقه و محل پی برد (رابطه میان زبان شناسی رقص و فرهنگ). از این رو پدیده های زندگی روزمره اقوام مختلف در زبانی هنرمندانه و زیبایی شناختی در صحنه و ژانرهای رقصهای فولکلوریک با بالاترین سطح از انرژی و احساسات به ظهور می رسد. زبان شناسی انسان شناختی در بررسی زبان رقص های فولکلوریک به ما نشان می دهد که زبان رقص های فولکلوریک علاوه بر بازنمود ساختن فرهنگ قومی خاص، هدفی فرامحلی و جهانی نیز در بر دارد. به این معنی زبان رقص، زبانی بین قومی، بین فرهنگی، بین الاذهانی و نهایتا زبانی بین المللی و جهانی است. از این رو زبان رقص های فولکلوریک این قابلیت و ظرفیت را دارد که در برابر معضلات و فجایعی که جهان دچار آن است، پیام صلح، همبستگی، پیوند و انسانی تر زیستن را بدهد.
منبع سایت انسان شناسی و فرهنگ.
https://t.me/linguisticsacademy