نکات نکتە١: بسیاری زبان اشارۀ ایرانی را نمود تصویری فارسی می‌‏دانند

نکات نکتە١: بسیاری زبان اشارۀ ایرانی را نمود تصویری فارسی می‌‏دانند. در حالی‌که زبان‏‌های اشاره زبان‌‏هایی مستقل از (و البته تحت تأثیر) زبان‎های گفتاری پیرامون خود هستند و واژگان و دستور زبان خود را دارند.

نکته ٢: در زبان‌‏های گفتاری هیچ شباهتی بین آوای توپ و شکل واقعی یک توپ وجود ندارد. محققان، امروز تصویرگونگی را صفت خاص زبان‏‌های اشاره می‌‏دانند که زبان‏‌های گفتاری به دلیل صوتی بودنشان فاقد آنند.
@linguisticsacademy
نکته ۳: مثال دیگر ترکیبات ملکی است؛ در فارسی ترتیب ترکیبات ملکی به صورت متعلق + مالک ساخته می‌‏شود: کتابِ من؛ در حالی‌که در زبان اشاره این ترتیب به عکس است: من + کتاب.

نکته ٤: قبل از خانم ثمینه باغچه‌بان هم مدارس ناشنوایان در ایران دایر بوده است و همچنین نوعی اشاره که به اشارۀ قهوه‎خانه‎ای معروف است خارج از فضای مدرسه در میان ناشنوایان ایرانی استفاده می‌‏شده است.
ص۳