حالت مطلق:.. حالت مطلق در قسمتی با حالت نهادی (فاعلی) و در قسمتی با حالت مفعولی یکسانی پیدا می‌کند

حالت مطلق:

در زبان‌های کُنایی-مطلق (ergative-absolutive) به حالت دستوری که در تضاد با حالت کنایی استفاده می‌شود حالت مطلق گفته می‌شود.

به عبارتی در زبان‌های کُنایی-مطلق، به آن حالت دستوری که فاعلِ فعل لازم و مفعولِ صریحِ فعل متعدی را نشانه‌گذاری می‌کند حالت مطلق گفته می‌شود. حالت مطلق در قسمتی با حالت نهادی (فاعلی) و در قسمتی با حالت مفعولی یکسانی پیدا می‌کند.
@linguisticsacademy
نمونه‌ای از زبان‌هایی که حالت مطلق دارند زبان باسکی است.
برای نمونه در مثال زیر واژه mutil (پسر)
هنگامی که فاعل یک فعل لازم است نشانه -a می‌گیرد (mutil-a etorri da، پسر آمد)
و هنگامی که مفعول یک فعل متعدی است نیز همین‌طور (Irakasle-ak mutil-a ikusi du، آموزگار پسر را دیده‌است).
به این خاطر که جمله دوم گذرا (متعدی) است مفعول آن در حالت مطلق و فاعل آن در حالت کنایی (ارگتیو) قرار می‌گیرد. نشانه -ak که در این جمله دیده می‌شود پسوند کنایی است.

در دیگر زبان‌های کنایی نظیر سومری، حالت مطلق نشانه حالت مطلق، تکواژ صفر است: ⬇️