📚 داستاننویسان و دوستداران داستان 📢ماتیکانداستان را به شیفتگان فرهنگِ ایرانزمین معرفی کنید 📢📢محتوای مطالب، نظر نویسندگان آن است و ممکن است با دیدگاه گردانندگان ماتیکانداستان همسو نباشد. ارتباط با مدیر کانال @vahidhosseiniirani
📢افراد تکاثره را نویسنده نمیدانم
📢افرادِ تکاثره را نویسنده نمیدانم
@matikandastan
یعقوب یادعلی: ▶کمیت معیاری برای ارزشگذاری کیفی نیست، اما افراد تکاثره یا دواثره را هم، حتا اگر شاهکار نوشته باشند که البته ما چنین کیسی در ادبیاتمان نداریم و تنها یک بهرام صادقی داریم که کارهای پیشرویی در زمان خودش نوشت؛ بقیه این تیپ افراد را هم نویسنده نمیدانم. منظورم کسانی هستند که سالها پیش یک یا دو کار نوشتهاند و به هر دلیل رفتهاند پی کار و زندگیشان. نویسنده کسی است که اگر ننویسد، بمیرد؛ راه نفسش قطع بشود. نوشتن برای نویسنده، دغدغه است، همه چیز است، خودِ زندگی است. و اینها الزامش یک حضور مستمر و مداوم است اگر حواشی رایج مملکت ما اجازه بدهد و به قول گلشیری جوانمرگش نکند. و این استمرار و مداومت باید با انتشار کار همراه باشد.
◀از نظر من، ایدهآل و طبیعی، انتشار هر دو سه سال یک رمان یا مجموعه است. حالا ممکن است نوشتن یک رمان چهار سال وقت بگیرد یا کمتر و بیشتر. اعداد مهم نیستند؛ التزام نویسنده به نوعی از استمرار و جدیت مهم است. و اینکه کارش را بارها بازنویسی کند و منتشرش نکند تا وقتی که ازش رضایت نسبی داشته باشد؛ رضایت مطلق که هیچگاه وجود ندارد. و یک تبصره اینجا هست که آن استمراری که میگویم دو سه سال یک بار، محدودیت سنی دارد. به نظر من، نویسنده و همهی آنها که کار خلاقه میکنند فقط تا حدود پنجاه و چند سالگی یا نهایتش حدود شصت سالگی فرصت دارند و باتری خلاقیتشان بعدش از کار میافتد و سولفاته میشود. طبعاً معدودی استثنا هم هست اما نگاه کنید به اغلب افرادی که بعد از این سن کار کردهاند. (منبع: خوابگرد)
@matikandastan