📚 داستاننویسان و دوستداران داستان 📢ماتیکانداستان را به شیفتگان فرهنگِ ایرانزمین معرفی کنید 📢📢محتوای مطالب، نظر نویسندگان آن است و ممکن است با دیدگاه گردانندگان ماتیکانداستان همسو نباشد. ارتباط با مدیر کانال @vahidhosseiniirani
📢فاشیستی که سینمای کشورش را متحول کرد
📢فاشیستی که سینمای کشورش را متحول کرد
@matikandastan
دن جُرجیکاس: در ميانه‌ي دهه‌ي ۱۹۳۰ بود که موسوليني وسوسه‌اي را که مدت‌ها بود به جانش افتاده بود با صداي بلند اعلام کرد: اين‌که سينماي ايتاليا مي‌تواند رقيب بزرگي براي سينماي امريکا باشد. اين حرف در روزهايي به زبان موسوليني آمد که در سينماي ايتاليا هر سال کم‌تر از ده فيلم ساخته مي‌شد و از اين ده فيلم دست‌کم پنج فيلم به مذاق تماشاگران خوش نمي‌آمد. به دستور موسوليني استوديوهاي فيلم‌سازي و کارگردان‌ها و بازيگرها در جلسه‌هاي توجيهي شرکت کردند و نتيجه‌ي اين جلسه اين بود که هر سال بايد صد فيلم بلند سينمايي در ايتاليا ساخته شود. طبيعي بود که نمي‌شد نظر موسوليني و حزب را تغيير داد. بنابراين همه دست‌به‌کار شدند و همان سال هشتاد و چهار فيلم سينمايي در ايتاليا ساخته شد که باورش براي خيلي‌ها ممکن نبود.
در نتيجه‌ي گلايه‌ي استوديوها و کارگردان‌ها و اعتراض به کمبود وسايل فيلم‌سازي بود که موسوليني دستور ساخت شهرک سينمايي چينه چيتا را داد؛ آن هم درست در محل سابق مرداب‌هايي که به دستور او خشکانيده شده بودند. در ۱۹۳۶ چينه‌چيتا، به‌عنوان مرکز رسمي فيلم‌سازي ايتاليا، رسماً افتتاح شد تا رقيب جدي و سرسختي براي سينماي امريکا باشد. موسوليني بر اين باور بود که بين مردمان اروپا، هيچ مردمي به‌اندازه‌ي مردم ايتاليا اهل هنر نيستند و تسلط‌شان بر چند هنر مي‌تواند سينماي اين کشور را به ديدني‌ترين سينماي دنيا بدل کند. اما از آن‌جا که موسوليني به سينماگران اعتماد نداشت، مسووليت چينه چيتا را به پسرش ويتوريو سپرد که به سينما علاقه‌ي بيشتري داشت. چيزي که موسوليني نمي‌دانست اين بود که سينماگران راه‌هاي زيادي براي فرار از دست ايده‌هاي موسوليني بلدند و درست به همين دليل تعداد فيلم‌هايي که دوره‌ي زمام‌داري موسوليني ساخته شدند و موضعي فاشيستي داشتند و خواسته‌هاي رسمي حزب را به تصوير کشيدند بسيار اندک بود. سينماگران ايتاليا علاقه‌ي زيادي به رهنمودهاي موسوليني نداشتند و ترجيح مي‌دادند فيلم‌ها را براي تماشاگران بسازند، نه براي خوش‌آمدن به مذاق حزب فاشيست. اما درعين‌حال بلد بودند چگونه در جلسه‌هاي رسمي‌شان با موسوليني فيلم‌هاي‌شان را فاشيستي و نزديک به نظر حزب جا بزنند و کاري کنند که موسوليني لب به ستايش‌شان باز کند.
علاوه بر اين، موسوليني دستور داده بود همه‌ي فيلم‌هايي که در چينه چيتا ساخته مي‌شوند در سينماي خصوصي‌اش به نمايش درآيند و به همين دليل معمولاً روزي دو سه فيلمِ هنوز اکران نشده را تماشا مي‌کرد؛ بي‌‌آن‌که فيلم‌ها را از دم تيغ سانسور بگذراند. به نظر مي‌رسيد خود موسوليني هم از ديدن فيلم‌هايي که براي تماشاگران عام ساخته مي‌شدند لذت زيادي مي‌برد و همين يکي از دلايل توليد و نمايش اين فيلم‌هاي در سال‌هاي زمام‌داري موسوليني بود. با اين اوصاف به نظر مي‌رسد موسوليني بيش از آن‌که سينماي ايتاليا را به فاشيسم نزديک کند، رونق اين سينما را دوچندان کرد و عرصه را براي سينماي عامه‌پسند ايتاليا خالي کرد؛ سينمايي که کم‌کم در سراسر دنيا طرفداراني پيدا کرد و حتا به بازار سينماي امريکا هم راه پيدا کرد تا موسوليني دست‌کم به يکي از آرزوهاي بزرگش درباره‌ي سينما دست پيدا کند. (منبع: گوهران)
@matikandastan