📢گلشیری؛ نویسنده‌ای که آسان خوانان را طرد می‌کرد!. ادبیات گاهی میتواند همین نقش را بر عهده بگیرد

📢گلشیری؛ نویسنده ای که آسان خوانان را طرد می کرد!
@matikandastan
الهام زارع نژاد: نمی دانم تاحالا خوابهاتان رایادداشت کرده اید تا مثلن ببینید عاشق هستید یا نه؟ ادبیات گاهی میتواند همین نقش را بر عهده بگیرد. این تجربه به من کمک کردتا از وقایع روزمره بتوانم سودبجویم و به نوعی به پیشگویی آینده نزدیک شوم با این نحوه نگرش است که من فکر میکنم داستان میتوانددررهایی آدمها از دام گذشته و حال و آینده کار ساز باشدو خواننده را به آنچه آرمان همه ماست نزدیک کند.دیوار سقف من همینهاست که مینویسم، همین طرز نوشتن از راست به چپ، دراین انحنای نون است که می نشینم و سپر من از همه بلایا، سرکش کاف یا گاف است.
16خرداد1379 هوشنگ گلشیری، همه حروف الفبا را، خوابهایش، خواننده هایش و باقی زندگی را گذاشت ورفت.
یاد زمانی افتادم که «جن نامه» را می خواندم. دوستی به شوخی میگفت : الهام خودش یک کتاب نوشته و اسمش را گذاشته «جن نامه»، بعد به اسم گلشیری چاپ کرده تا بگوید من چیزهایی میخوانم که شما نشنیده و نخوانده اید!من خاصم ! همه خندیدیم و تمام شدو رفت، اما اینکه گلشیری خاص است هرگز تمام نمیشود و نمی گذرد. matikandastan@
خودش جایی گفته( که «جن نامه» بهترین کارش است)وخواننده صبور و پرتحمل می طلبد. در این دنیای پر سرعت که معلوم نیست نه خودش و نه آدمهاش به کجا چنین شتابانند؟! دیگر رمان و کتابهای قطور گوشه کتابخانه ها دوران بازنشستگی میگذرانند، اینکه خواننده ای پیدا شود که تحمل کند همه چیز را، صفحه به صفحه را، سبک را، فرم را، نشانه ها را، روایت را، واقعن کم است. گلشیری هم نه تنها به خوانندگان باج نمی دادبلکه آسان خوانان راطرد می کرد،با خون مینوشت و خواننده ای می خواست که از خون و جان مایه بگذارد. نویسنده ای که برایش سبک و فرم اهمیت فراوانی داشت.زبانش، زبان اشارت و بشارت برخاسته از جوهر هستی انسان و معرفتش بود نه خفقان روز. فرضش این بود که فرجام هر قصه را از همان آغاز می دانیم. لذت و ظرافت داستان را نه در چند و چون پایان که در خلاقیت و پیچ و خم های روایتش می دانست. جهانِ ِ رمان را واقعیتی ویژه میدانست.او پس از خلق شازده احتجاب با موفقیت، نثری به فخامت فرهنگ ایران پدید آورد و آنگاه در «جن نامه» بعد از آنکه منتقدان و نویسندگان دیگر و گاه به طعنه و زمانی به دلسوزی، از خشک شدن قلم گلشیری می نوشتند، نشان داد که طنین کوچه و خیابان و محاورات روزمره را نیز در کف با کفایتش سراغ می توان گرفت.گفتنیها درموردش بسیاراست و ختم میکنم به جمله معروف که :
"ما می نویسیم و میخوانیم تاآدمهای گوناگون بتوانند درکنار هم و باهم دراین کُرۀ کوچک اما هنوززیبا زندگی کنند"
@matikandastan