این مشی جواب بطور کلاسیکی ارضا کننده است. سوالی صریح و جوابی صریح

این مشی جواب بطور کلاسیکی ارضا کننده است
سوالی صریح و جوابی صریح
منو یاد همه پرسیه جمهوری اسلامی میندازه
با جواب آری یا نه
تو این گروه تعدادی نویسنده ی آینده و داستان خوان فعلی وجود دارن و آیا عجیب نیست که اونها وارد این گفتگو نمیشن
البته جواب کلاسیکی هم برای این وضع وجود داره
عدم ... و ...
ولی داستان نویسها میدونن که اگر از دغدغه مخاطب حرف بزنیم اونو با خودمون همراه میکنیم
پس چرا این بحثها تا همین حد هم عمل نمیکنن؟
آیا دلیلش این نیست که ما حرف دیگه ای نداریم
و در زمان حال جامعه زندگی نمیکنیم
پرسشم اینه آیا سوال درست تکرار گفتگوهایی در باب گذشته اس یا شروع از زمان حال و تلاش برای کشف قدم بعد؟