(پرونده داستان نویسان دیگر). ک. تینا (کاظم تینا تهرانی) در سال ۱۳۰۸ در محلة عودلاجان تهران متولد شد

(پرونده داستان نویسان دیگر)
ک. تینا (کاظم تینا تهرانی ) در سال 1308 در محلة عودلاجان تهران متولّد شد. او به دلیل مشکلات خانوادگی تحصیلش را ناتمام رها کرد ولی در سال 1326 در بانک ملّی ایران استخدام شد و در سال 1351 هم بازنشسته گردید. او در 25 تیر 1369 خودکشی کرد و فردای آن روز جان سپرد. از او چهار مجموعه داستان به چاپ رسیده است: آفتاب بی غروب(1332)، گذرگاه بی پایانی(1340)، شرف و هبوط و وبال(1355)، سایه بین و مینوآگاهی[3](1372). با این حال، نه زیاد از این آثار استقبال شده و نه اغلب مخاطبان خاص ادبیات معاصر ایران نام این کتاب ها و نویسندة آن ها را شنیده اند. داستان های پراکندة دیگری هم از کاظم تینا تهرانی باقی مانده است.
روایت داستانی، عرفان و اساطیر را از علایق تینا تهرانی و شاخصة داستان های او دانسته اند. البته گویا سهم محتوای عرفانی و اسطوره ای در این آثار، چشمگیرتر از سهم ساختار و فرم ادبی است. در حقیقت، او فقط به دنبال ظرفی برای بیان تفکرات و دیدگاه هایش بوده و روایت و ساختارهای داستانی در آثار او کمرنگ است. آقای عابدی در کتاب خود گفته است که آثار او تابع قلمرو جغرافیایی مشخص یا حتّی تاریخ مشخصی نیست و فضای داستان های او اساطیر و مفاهیم ایران پیش و پس از اسلام را با هم آمیخته و در کنار هم قرار داده است. او همچنین گفته که نمی توان برای کلّ آثار تینا تهرانی یک موضوع واحد فرض کرد و بر هرکدام از آثار او هم نظم اندکی حاکم است. عابدی، آثار تینا تهرانی را ادامة رؤیابافی آثار صادق هدایت دانسته و تنها فرق او را با هدایت، عرفان مبهم و ناکام و تخیّل مهارشده دانسته است. حسن میرعابدینی هم آثار تینا تهرانی را «شعر منثور» یا «نثر شاعرانه» نامیده است. @radesoot