احمد آرام: کتاب «نهنگ تاریک» دومین کتاب سعید بردستانی است. اولی اسمش «هیچ» بود

احمد آرام: کتاب "نهنگ تاریک" دومین کتاب سعید بردستانی است. اولی اسمش "هیچ" بود. و داستان‌هایی داشت که هوشمندانه نوشته شده بود. بومی گرایی داستان‌ها آدم را سر ذوق می‌آورد. ولی معلوم بود که اول راه است، اما به او امید بستم و می‌دانستم که این آدم بی‌حاشیه، محجوب و خودمانی در صدد آن است تا خود واقعی‌اش را پیدا کند. حالا که کتاب دومش را خوانده‌ام فهمیدم که اشتباه نکردم. از نویسنده‌های جوان، بردستانی یک سروگردن از دیگران بالاتر است. یکی از محسناتش این است که می‌خواهد نویسنده‌ی جستجوگری باشد و مدام تجربه کند. در نهنگ تاریک دارد نوعی از طنز سیاه را تجربه می‌کند، طنزی که گاه فضاهای گروتسک را رقم می‌زند. همین داستان‌ها شدیدا بومی‌اند، بی آن که رسم‌الخط بومی را دنبال کند. می‌گویم بومی است چون در همین جغرافیا بال و پر گرفته. اگر کورتازار در پاریس داستان‌های پاریس بنویسد هنوز آرژانتینی است. بردستانی تکنیک خودش را پیدا کرده، راحت می‌نویسد. البته در بعضی از داستان‌ها موضوع از تکنیک قوی ترست و گاهی دیگر برعکس، و تکنیک پیشی می‌گیرد. اما این لغزش‌ها باعث نمی‌گردد تا داستان دیده نشود، برعکس آدم را درگیر می‌کند و شاید ترفندی باشد که توجه ما را به تکنیک دوم معطوف دارد، که این تجربه‌ی تازه‌ای است. زبان شسته و رفته تر از زبان پیشین است، یعنی می‌شود گفت نویسنده به سرعت زبان خودش را پیدا کرده است و این خیلی خوب است. نویسنده‌های هم سن و سال، با این که چند کتاب بیشتر از او نوشته‌اند، هنوز در پیدا کردن زبان خود ناتوان‌اند. در داستان‌هاش طنزهای قابل اعتنایی دیده می‌شود که ما را می‌رساند به همان جادوی جنوب، هرچند که داستان جنوبی هم نباشد. این کتاب را بخوانید حتمن.

از انجمن ماتیکان داستان حمایت و ما را به داستان نویسان و دوستداران داستان معرفی کنید

@matikandastan