لذت بردن از نهنگ در تاریکی.. احمد آرام: «نهنگ تاریک» دومین کتاب سعید بردستانی ست

@matikandastan
📚 لذت بردن از نهنگ در تاریکی

احمد آرام: «نهنگ تاریک» دومین کتاب سعید بردستانی ست. اولی اسمش «هیچ» بود و داستان‌هایی داشت که هوشمندانه نوشته شده بود. بومی‌گراییِ داستان‌ها آدم را سر ذوق می‌آورد. ولی معلوم بود که اولِ راه است. اما به او امید بستم و می‌دانستم که این آدم بی‌حاشیه، محجوب و خودمانی درصدد آن است که خودِ واقعی‌اش را پیدا کند. حالا که کتاب دومش را خوانده‌ام، فهمیدم که اشتباه نکردم.

در میان نویسنده‌های جوان، بردستانی یک سروگردن از دیگران بالاتر است. یکی از محسناتش این است که می‌خواهد نویسنده‌ی جستجوگری باشد و مدام تجربه کند. در نهنگ تاریک دارد نوعی از طنز سیاه را تجربه می‌کند، طنزی که گاه فضاهای گروتسک را رقم می‌زند.

همین داستان‌ها شدیدا بومی ‌اند، بی‌آن‌که رسم‌الخط بومی را دنبال کند. می‌گویم بومی ست چون در همین جغرافیا بال و پر گرفته. اگر کورتازار در پاریس داستان‌های پاریس بنویسد، هنوز آرژانتینی ست. بردستانی تکنیک خودش را پیدا کرده، راحت می‌نویسد.
@matikandastan
زبان شسته‌ورفته‌تر از زبان پیشین است، یعنی می‌شود گفت نویسنده به‌سرعت زبان خودش را پیدا کرده و این خیلی خوب است. نویسنده‌های هم‌سن‌وسال، با این‌که چند کتاب بیشتر از او نوشته‌اند، هنوز در پیدا کردن زبان خود ناتوان ‌اند. در داستان‌هایش طنزهای قابل اعتنایی دیده می‌شود که ما را می‌رساند به همان جادوی جنوب، هرچند که داستان جنوبی هم نباشد. این کتاب را بخوانید حتماً.

برشی از کتاب را با مطالب دیگر، در خوابگرد ببینید و بخوانید:
http://khabgard.com/?p=964

@matikandastan