به اعتقاد فقیری، حسین قسامی، نویسنده‌ی بیست و شش ساله‌ی رمان، جزء یکی از نیروهای خلاق رمان‌نویسی است که از او همچنان انتظار شاهکار

به اعتقاد فقیری، حسین قسامی، نویسنده‌ی بیست و شش ساله‌ی رمان، جزءِ یکی از نیروهایِ خلاقِ رمان‌نویسی است که از او همچنان انتظارِ شاهکار می‌رود. سبکِ «یک نمکدان پر از خاک گور» سبکی امتحان شده است که می‌توان به رمان‌های «دوس پاسوس» تا «گور به گورِ» فاکنر، «سنگ صبور» چوبک و «سفر شب» بهمن شعله‌ور اشاره کرد.
اشاره‌ی بعدی فقیری به راوی‌های متعددِ داستان است؛ راوی‎‌هایی که نوبتی واردِ داستان نمی‌شوند و گفته‌های آن‌ها در جهتِ استحکام داستان است. نویسنده از تک‌گویی پرهیز کرده است و در جایی از کتاب هم که تک‌گویی کرده است بسیار زیبا بیان شده است که یاد «معصوم‌ها»ی هوشنگ گلشیری می‌افتیم. از دیگر نکاتِ کتاب استفاده از شگردِ بدیعِ جمله در جمله است: جمله‌ای که از بطنِ جمله‌ی قبلی زاده می‌شود و فضاهایِ تازه‌ای را به روی خواننده می‌گشاید، و این نثرِ رقصان سبب می‌شود تا به ذهنِ بازِ نویسنده پی ببریم.
مفاهیمی که همراه با مضامینِ فلسفی است نکته‌ای بود که فقیری بدان اشاره کرد. در داستان، گویی تناسخی می‌بینیم که در انتها به سفالِ کوزه‌ی خیام می‌رسد. در حین استفاده از مضامینِ فلسفی چین و هند که به دور از گرته‌برداری است، ناگهان طنز به داستان تحمیل می‌شود! کتاب جنبه‌های مثبتِ زیادی دارد که خواننده را به خود جذب می‌کند. نثر روان و ساده‌ای دارد و گاهی جملاتِ شعرگونه، به داستان رنگ و لعابی انبوه به داستان می‌دهد.
برگرفته از کتاب هفته خبر، شماره 41
#کتاب_هفته_خبر
@cafemagazine