📚 داستاننویسان و دوستداران داستان 📢ماتیکانداستان را به شیفتگان فرهنگِ ایرانزمین معرفی کنید 📢📢محتوای مطالب، نظر نویسندگان آن است و ممکن است با دیدگاه گردانندگان ماتیکانداستان همسو نباشد. ارتباط با مدیر کانال @vahidhosseiniirani
📢در ستایش کار عزتمندانه شهریار عباسی نویسنده
📢در ستایش کار عزتمندانه شهریار عباسیِ نویسنده
@matikandastan
میثم امیری | پیشنوشت: بازیگری نوشت که برای مقابله با نژادپرستی به مراسم اسکار نخواهد رفت؛ اقدامش در خور تحسین بود، ولی تدافعی و ایرانش کم. هنرمندی دیگر، سنگ تمام گذاشت؛ رو به جلو و آکنده از ایران.
وطن، یک مفهوم ذهنی و نایافتنی نیست؛ نام زیبای «ایران» است که روی شناسنامههای ما و گذرنامههایمان نوشته شده است؛ وطن همین جایی است که ایستادهایم؛ گفتن از «اینجایی که ایستادهایم» و دفاع از آن «چه با نام، چه با ننگ» شعور تاریخی یا منطقی پیچیدهای نمیخواهد؛ تحلیل تئوریک نظاممندی نمیخواهد؛ نه بالیدن به هخامنشیان لازم دارد، نه افتخار کردن به دوره طلایی تمدن اسلامی در سرزمین ایرانی؛ یک چیز میخواهد؛ ناخودآگاه سالمی که بفهمد از کجاست و پدر و مادرش اهل کجایند. بیاعتنایی به وطن، بیاعتنایی به پدر و مادر است و بیاعتنایی به ریشه؛ به جایی که از آن آمدهایم.
از وطن گفتن تنها از حسِّ سالم و ملّی میآید که خانه میفهمد و زادگاه. در کار هنری، این مسقطالرأس، نقطه عزیمت هنرمند است برای دیدن جهان و فهمیدنش. نویسنده، اگر نویسنده است، باید خانهای داشته باشد و از آن خانه سخن گفتن آغاز کند. نویسندۀ بیکاشانه، نویسنده نیست؛ مشّاطهگر است و رنگباز. سیاهکاری است که در کشاکش کلنجارهای درونی و نفسانی خود، پایی به جایی بند نکرده، میافتد چنان که افتادهاند. نویسندهای میماند که روایت و حسِّ جایی را برای ما به ارمغان بیاورد. از جایی سخن بگوید؛ از خانهای و سرایی. شرط لازم نوشتن سخن گفتن از خانه است و ارزش قائل شدن برای خانه. آن خانه کجاست؟ خانه، جایی است که صبح به صبح پنجرهاش را رو به آسمان باز کنی و بگویی دوستت دارم. چنان که نظریهپرداز سینمایی ما، سید مرتضی آوینی نوشته بود: «دوستت دارم، ایران!»
صبح که پست شهریار عباسی نویسنده را در اینستاگرام دیدم یاد آوینی افتادم و یاد دوستت دارم ایرانش. این یکریختی بین دو نظر حالخوبکن همراه با توییت آن بازیگر یعنی هنوز خاک به تاراج نرفته است و غیرت ملی و عزت ایرانی از پا نیافتده است؛ این نوشته تنها ادای احترام به شهریار است که ادای احترام کرد به خاک، سرزمین، و مادرش و پدرش که وقتی برنده جایزه جلال شد او را هم در تالار وحدت تکریم کرد؛ این سخن گفتن شورمندانه از وطن، از آن تکریم خالصانه از پدر میآید. عالم جای حسابکتابداری است و ایران. (منبع: الف یا)
@matikandastan