مدتی است که دیگر هیچ مطلبی درباره عقل و خردورزی ننوشته‌ام

مدتی است که دیگر هیچ مطلبی درباره عقل و خردورزی ننوشته‌ام. در ایامی که خرد جمعی به وادی سرگردانی افتاده بود. سالهایی که بی‌خردی به بزرگترین ارزش اجتماعی تبدیل شده و گناهی بالاتر از خردمندی نبود ناگزیر بودیم دست روی دست بگذاریم و به تماشای «تئاتر بی‌خردی» بنشینیم. می‌خواستیم ببینیم آخر داستان چه خواهد شد که دیدیم تاریخ ایران هم به تماشا و ثبت چنین تجربۀ بی‌همتا و هیجان‌انگیزی نیاز داشت .خوشا به بخت خوشِ آیندگان، نسلی که بخت آن را خواهد داشت تا گزارش‌های یکی از فانتزی‌ترین آزمایش‌های دانش اقتصاد را بخواند. نسلی که سخت‌ترین مباحث اقتصاد با چاشنی خنده‌دارترین لطیفه‌های تاریخی را خواهد آموخت.
تاکنون چنین آزمایش بی‌همتایی در هیچ یک از آزمایشگاه‌های زندۀ انسانی انجام نشده بود. اکنون که همۀ ما به همراه کاروان تاریخ ایران تجربۀ سالها خردگریزی را پشت سر نهاده‌ایم هنگام آن فرا رسیده است تا مباحث سالهای قبل را پیگیری کنیم.
از سال 1376 که خردگرایی به یک ارزش اجتماعی تبدیل شد، تا نیمۀ سال 1384 که خردگرایی و اصالت دانش رسماً سرزنش می‌شد. چندین مقاله در باب خردورزی نوشته بودم، که شماری از آنها در همین فصلنامه منتشر شد.

دکتر عبدالحسین ساسان
عقل موروثی/ دریچۀ سی و یکم