دولت‌آبادی کتاب‌سازی کرده است؟.. خیلی متاسف ام که تعبیر دیگری ندارم

@matikandastan
‌‎📢آیا دولت‌آبادی کتاب‌سازی کرده است؟

مهدی جامی: ◀کتاب ایشان به نام “تا سر زلف عروسان سخن” (تهران: نشر چشمه، چ۳، ۱۳۹۴) نوعی کتابسازی است. خیلی متاسف ام که تعبیر دیگری ندارم.

◀من کتاب را با شوق و ذوق سفارش کردم ولی آب سردی بر اشتیاق من ریخت. یک مقدمه نیم صفحه ای و بعد گزیده ای از 20 کتاب نثر فارسی. همین و بس! بدون هیچ “کار”ی روی متن ها.

◀این کار را مولفان کتابهای درسی فارسی در دبیرستان – و درس فارسی عمومی در دانشگاه- بهتر انجام می دهند چون دست کم شرح لغتی می آورند و زیر و زبری می گذارند و جملات عربی را ترجمه می کنند و متن را آماده خواندن می کنند.

◀آقای دولت آبادی واقعا چه فکر کرده است که متن ها را خام انتخاب کرده و کنار هم گذاشته است؟ بگذریم که بر سر انتخاب هم بحث است. اما کارنشده بودن متن ها واقعا جفا به مخاطب جوانی است که بی تردید در فهم متن به راهنما نیاز دارد.

◀جفای به نظرم بزرگتر آن است که حضرت ایشان همه ۲۰ کتاب را با نام کتاب و نام مولف اش آورده است بدون هیچ اشاره ای به این که هر متنی را از کدام تصحیح وویرایش گرفته است (منهای یک اشاره به محمدعلی موحد که آن هم با تعبیری نادرست به کار رفته)...

◀صدها کتاب نثر فارسی داریم که انتخاب ۲۰ متن از میان آنها دلیل لازم دارد و در میان گذاشتن این دلایل با خواننده جوان است که می تواند حسن کتاب باشد و به خواننده بصیرت بخشد و دستگیر او در فهم متن و لذت بردن از متن بشود و در ضمن با ذهن آقای نویسنده بیشتر آشنا شود.

◀ ممکن است کسی داستان بنویسد و ادبیات شناس هم باشد یعنی متون را بشناسد و با ادبیات مدرسی آشنا باشد اما این دو به هر حال دو حوزه متفاوت اند.

◀ اشتباه ما ست که فکر می کنیم هر کس داستان نوشت لابد “ادبیات” را هم خوب می شناسد. و البته این اشتباه گاه باعث می شود امر به نویسنده هم مشتبه شود و خود را در مقام ادبیات شناس قرار دهد و ناچار از عهده برنیاید.

◀ قصه گویی هنری است عتیق که چه بسا کهنسالانی که خواندن و نوشتن هم نمی دانسته اند در آن سرآمد بوده اند. اما قصه گو بودن ربطی به ادبیات شناختن ندارد...(منبع: تارنمای راهک)

@matikandastan