عنوان مقاله: انتخابات ریاست جمهوری افغانستان و سناریوی پیش رو. نویسنده: مجتبی نوروزی

عنوان مقاله: انتخابات ریاست جمهوری افغانستان و سناریوی پیش رو
🔸 نویسنده: مجتبی نوروزی

🔸 در این مقاله خواهید خواند:

🖌چهارمین انتخابات ریاست جمهوری افغانستان در دوران پساطالبان با یک بار تاخیر در زمان برگزاری قرار است روز شنبه ششم مهر ماه 1398 برگزار شود. تاخیر پیشین موجب شد تا مشروعیت دولت فعلی که به نام دولت وحدت ملی نام گرفته است زیر سوال رود و احزاب و جریانات و شخصیت های سیاسی فشار زیادی برای شکل گیری دولت موقت به عنوان برگزار کننده انتخابات وارد سازند که با نظرخواهی آقای اشرف غنی، رییس جمهور فعلی، از دادگاه عالی افغانستان این فرآیند به نتیجه نرسید و دولت وحدت ملی که خود نتیجه تلفیقی انتخابات پیشین و توافق دو تیم انتخاباتی با میانجیگری وزیر امور خارجه وقت ایالات متحده بوده است، به کار خود تا برگزاری انتخابات ادامه دهد.
بر اساس اعلام رسمی نهادهای مجری انتخابات در این دور 9 میلیون و ششصد هزار نفر به عنوان رای دهنده ثبت نام کرده اند که حدود دومیلیون و چهارصد هزار نفر بیش از انتخابات پنج سال پیش می باشد. قرار بود این انتخابات در 5373 مرکز رای گیری در سراسر کشور برگزار شود که از این میان تاکنون 431 مرکز به دلیل عدم تامین امنیت تعطیل شده است و باید تا روز انتخابات صبر کرد و دید که چه تعداد از ثبت نام کنندگان در چه تعداد مرکز امکان حضور پای صندوق رای را خواهند داشت؟ امنیتی که در این دور تامین کامل آن بر عهده نیروهای امنیتی افغانستان گذاشته شده است و 72000 نیرو این وظیفه سنگین را بر عهده دارند. موضوع نظارت بر انتخابات هم فرآیند خاص خود را دارد و علاوه بر ناظران تیم های انتخاباتی، احزاب، رسانه ها و نهادهای مدنی هم اجازه معرفی و استقرار ناظر در صندوق های رای را دارند که تا کنون 26000 کارت نظارت برای افراد معرفی شده از سوی این سه مجموعه صادر شده است.
یکی از بحث هایی که به صورت جدی برگزاری انتخابات در زمان تعیین شده را تا اندک زمان باقیمانده تا برگزاری انتخابات در هاله ای از ابهام فروبرده موضوع مذاکرات صلح طالبان و ایالات متحده آمریکا بود. به طوری که دوگانه مذاکرات-انتخابات به صورت جدی منجر به شکل گیری دوقطبی سیاسی در معادلات داخلی افغانستان شد. طالبان به عنوان مهم ترین نیروی بر هم زننده امنیت و وضع موجود و ایالات متحده به عنوان مهم ترین بازیگر متولی تامین امنیت و ثبات در افغانستان قرن 21 در ظاهر در حال دستیابی به توافقی مهم برای ترک مخاصمه بودند. آنچه این مذاکرات را به انتخابات گره می زد خواست آشکار و نهان دو طرف مذاکره برای تعلیق انتخابات و شکل گیری دولت موقت برای تعیین سرنوشت کشور بود. طالبان که همواره دولت مرکزی کابل را غیرقانونی و غاصب نامیده بود از اساس میانه ای با برگزاری انتخابات دست کم با وضع موجود نداشت و آمریکایی ها هم به نظر می رسید رسیدن به توافق با دشمن دیرین برایشان از اولویت بیشتری نسبت به انتخابات داشت. انتخاباتی که احتمال برگزاری و به نتیجه رسیدن بدون تنش آن کمتر قابل پیش بینی است. در میان تیم های نامزد انتخابات هم این دوگانه دوقطبی مشهودی ایجاد کرد. به طوری که حنیف اتمر که با سروصدای فراوان و امید وافر به برهم زدن بازی به ضرر رییس جمهور فعلی وارد کارزار شده بود با همین بهانه پیشرفت قابل ملاحظه در مذاکرات صلح در همان ابتدای راه فعالیت خود را متوقف کرد. سایر کاندیداها هم که به دلایل مختلف اشرف غنی را پیروز انتخابات میدانستند بیشتر تمایل داشتند مذاکرات صلح به ثمر بنشیند تا بتوانند شانس خود را در نظام مبهم آینده بیازمایند. در این بین تنها تیم آقای اشرف غنی موافق و پیگیر جدی برگزاری انتخابات بود. چراکه تقریبا یقین داشت که در صورت برهم خوردن وضعیت موجود جایگاهی در نظام آینده نخواهد داشت. به هر ترتیب با برهم خوردن مذاکرات به دلایلی که خود مجالی جداگانه طلب می کند، خطر تعلیق و تاخیر در برگزاری انتخابات از بین رفت و همین امر تیم آقای غنی را در موقعیت برتری در آستانه برگزاری انتخابات قرار داد.
 

🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper