یادداشت بی عملی سیاسی!.. / مرتضی شیرودی/ ۸ شهریور

یادداشت بی عملی سیاسی!

/ مرتضی شیرودی/ 8 شهریور

https://telegram.me/politickaraj

اندیشه سیاسی، عرصه بازگفت اساسی ترین سخن ها در باب حکومت داری است چه اندیشه سیاسی محصول تجربه های عملی و چه بازتاب آرمان های ذهنی باشد.در این جا، تفاوتی بین اندیشه و فلسفه سیاسی نمی نهیم که دومی به حکومت مطلوب نه پند و اندرز به نحوه حکومت می پردازد.در این چارچوب، پیامبران الهی و جانشینانان معصوم و غیرمعصوم آنان، بهترین حرف ها را از منشأ آسمانی، به بشر عرضه کرده اند و دیگران در غرب و شرق عالم، ناب ترین سخن های خود را مستقیم یا غیرمستقیم از آنان دریافت کرده اند و یا لااقل، سخنان شان برجسته تر از سخنان آنان، نیست.جان لاک، ضمیر انسان را پاک می دانست.آیا قرآن فطرت انسان ها را سفید ندانسته است.ژان بدن، ریشه حاکمیت را در آسمان و زمین جسته است.
آیا غیر آن است که پیامبر اکرم(ص)، زمانی از دوره تبلیغ سه ساله مکه بیرون آمد که او را پذیرفتند.به علاوه، خداوند زمانی پیامبر اکرم(ص) را فرستاد که عقول مردم در کمال بود و یا پیامبراکرم(ص) عقول مردم را به کمال رساند.از این رو، نیز، جای حرف تازه ای نیست و اصولا حرف تازه ای، نمانده است و آنچه گفته می شود و می شنویم، حرف های گذشته است که تنها رنگ و لعاب تازه ای گرفته اند.البته آنچه پیامبری بعد پیامبر دیگر و آنچه امامی بعد از امام دیگر، گفته است همان سخن پیامبر و امام قبلی است اما در سطحی بالاتر بر اساس عقول بالا آمده بشر!
آنچه که باید اتفاق بیفتد، اقدام است نه سخن پراکنی که اغلب، چون فرافکنی! بی حاصل است و بیشتر مضر.اگر از میان انبوه سخن پیامبران و امامان الهی و اندیشمندان و فیلسوفان سیاسی، تنها یک سخن را بشنویم و فقط به آن، عمل نماییم، بهتر از هزاران سخنی است که در قالب کهنه و نو عرضه بداریم و به هیچ یک، عمل نکنیم.آن سخن که باید به مثابه دال مرکزی سیاست الهی و غیرالهی البته با دو تعبیر و معنای متفاوت، بدان عمل کرد، عدالت است که می دانیم: حکومت ها به کفر می مانند اما به ظلم یا بی عدالتی خیر! چرا بی عملی سیاسی اتفاق می افتد؟ این بی عملی، تنها یک علت مهم و اساسی دارد که مابقی علت ها را دربرمی گیرد و آن، سختی و دشواری عمل است و راحتی و آسانی سخن و نیز، آن که سخن می گوید اغلب از انتقاد مبرا است و بیشتر خود در قیافه یک منتقد، ظاهر می شود.نباید از نظر دور داشت، بی عملی سیاسی، گاه ناشی از آن است که باور به عمل سیاسی مبدل نشده است.