پدران و مادران ما بزرگترین شاعران جهان بوده‌اند. پس ما بلدیم خوب حرف بزنیم. درباره محیط زیست هم

پدران و مادران ما بزرگترین شاعران جهان بوده اند. پس ما بلدیم خوب حرف بزنیم. درباره محیط زیست هم. هزاران صفحه مجازی و واقعی داریم درباره آب و خاک. و هزاران نفر که در این صفحه ها می نویسند؛ هر روز و شاید هر ساعت. اما آیا می توان آب ایران و نسل یوزپلنگ و گونه های در حال انقراض جانوری و گیاهی را و هوای خود انسان ها را با این حرف ها حفظ کرد؟ معلوم است که نه. اگر یک چیز در بین نباشد: گذشتن از منافع خود در بزنگاه ها.
اگر من به عنوان یک شخص بین منافع خود، یا توهم منافعی که دارم، و حفظ محیط زیست دومی را برنگزینم هیچ چیز حفظ نخواهد شد. یک تفریح امروزه غیر انسانی به نام شکار، پر کردن غیرقانونی یک استخر برای شنا یا آب کردن غیرقانونی یک استخر پرورش ماهی یا آبیاری غیرقانونی درختان یک باغ یا راندن یک خودروی پر مصرف یا راه انداختن یک خودرو برای کارهایی که بی خودرو هم می شود به آن ها رسید و صدها منفعت شخصی کوچک دیگر می تواند یک سوی ماجرا باشد و حفظ محیط زیست سوی دیگر.
هر وقت توان انسانی گذشتن از این کوچک های زودگذر را برای حفظ بزرگ های ماندگار پیدا کردیم می توانیم بگوییم ما حافظ محیط زیست هستیم. ای کاش آیندگان وارث هزاران میلیارد کلمه و تبلیغات زیست محیطی و یک محیط زیست ویران و نابوده شده نباشد.
@politickaraj