❇️چرا متحدین ایران در اتفاق دو جانبه پایداری عمل ندارند؟. ✍️ قدیر گلکاریان (بخش نخست)

❇️چرا متحدین ایران در اتفاق دو جانبه پایداری عمل ندارند؟
✍️ قدیر گلکاریان (بخش نخست)

👈در چند هفته گذشته سلسله تحولات سیاسی در عرصه بین المللی و مرتبط با ایران بقدری پیچیدگی دارد که تحلیل مسایل و ایجاد زنجیره ارتباط علت و معلولی میان آنها بسیار مشکل می نماید. اما آنچه در این گیرودار بیش از همه نمود عینی یافته و به صورت برجسته خود را نشان میدهد، عدم موفقیت ایران در نگهداری متفقین و متحدین خود در روابط بین الملل است. در اصول روابط بین الملل اینگونه تعریف میشود که: اصول روابط بین الملل قانونمندیهای رفتار است نه رفتار قانونمند. به عبارتی روشنتر، در شناخت دولتها و نقش آنان به عنوان دوست یا متحد و متفق باید به مطالعه قانونمندی رفتار دولتها توجه کرد. زیرا همین قانونمندیهای رفتاری موجب تأمین امنیت ملی یا اعتبار ملی قدرتمنانه در سطح بین الملل میشود و کشورها در درک این قانونمندی و درایت در اصول بازی دیپلماسی می توانند از قدرتی کوچک و یا نامحسوس به قدرتی بزرگ و محسوس و غیر قابل انکار برسند. در کنار این باید توجه داشت که در اصول روابط بین الملل همیشه ارزشهای پسینی و غیر اعتقادی دارای ارزش هستند نه فلسفه سیاسی و حقوق بین الملل که دارای ارزشهای پیشینی هستند.
🔺اگر نیم نگاهی به روابط ایران با کشورهای منطقه ای و حتی فرامنطقه ای بیندازیم، می بینیم که برخی از آنها بعد از عبور از بحرانهای خود در ابعاد مختلف، دیگر نیازی به لزوم تداوم و تعهد نظام پایداری روابط بین الملل با ایران نمی بینند و شاخصه جهت گیری سیاسی آنها دستخوش ارتباطات ثانوی میشود. از منطقه قفقاز گرفته تا کشورهای خاورمیانه؛ از شاخ آفریقا گرفته تا آسیای دور و در این اواخر روسیه، نمادهای عینی عدم همراهی و صداقت سیاسی در روابط بین الملل به شمار میروند. با درک این موضوع چنین سوالی به ذهن متبادر میشود که آیا ایران در سیاست خارجی خود تعارفات را پیشه ساخته و نمیتواند از آنها بگذرد یا اینکه ناپختگی دیپلماسی موجب این قضیه میشود؟
🔺در پاسخ به این قضیه باید به نکته مهمی اشاره کرد که غالب اساتید علوم سیاسی در تحلیلهای خود نیز بدان اعتناء دارند. اینکه ایران در سیاست گذاری خارجی تلاش بر این دارد که بجای داشتن راهکارهای دقیق و محکم در ایجاد روابط ماندگار متکی بر الزامات سیاسی- اقتصادی- نظامی با سایر کشورها و برخورداری از حالت تهاجمی سیاسی، هنوز در لاک تدافعی گیر کرده و مدام در تکذیب آنچه دیگران بر علیه کشور و منافع آن بیان می دارند، عمل کرده و محکومشان می کند. در حالت تدافعی تنها نیات و اهداف کشور بر اساس اصول آرمان گرایی برای رده کلان سیاسی کشور مطرح است. همین قضیه باعث شده است که در سیاست ورزی به جای داشتن طرح و برنامه های دراز مدت، به اهداف کوتاه مدت و اگر زرنگ باشیم به پروژه های میان مدت بپردازیم. غافل از اینکه چنین راهبردی ما را به تعامل سازنده هدایت نمیکند.
🔺نتیجه هم آن میشود که نتیجه انتخابات پارلمانی عراق ما را بیش از پیش نگرانتر می کند؛ رفتار چین در ابعاد اقتصادی و سیاسی ما را از خواب غفلت بیدار می کند و یکمرتبه متوجه میشویم که ایران با وجود قرار گرفتن در مسیر سنتی جاده ابریشم، در نگاه آینده نگرانه چین و هم پیمانانش در خارج از مسیر ترانزیتی جاده ابریشم قرار میگیرد و خط ریلی ترانزیت جاده ابریشم از مسیر قراقستان تا قلب اروپا ادامه پیدا می کند. یا اینکه در قضیه بازگشت تحریمهای یک جانبه آمریکا، دولت چین از فرصتهای پیش آمده برای نفع بری استثنایی دست به کار بشود. به طوری که معاون وزیر نیرو در پایان هفته پیش طی گفتگوی رسانه ای اعلام کرد که تأمین اعتبار پروژه های کلان از محل فروش نفت به چین میسر خواهد شد. زیرا پروژه های نیمه تمام وزارت نیرو نیازمند 12 میلیارد دلار است. از این رو برای تکمیل پروژه ها و طرحهای جدید وزارت نیرو چاره ای جز توسل به چین نیست. چین با خرید نفت و در ازای پول نفت، خط اعتباری برای تکمیل پروژه های کلان آبی در ایران باز خواهد کرد و به جای پول، ماشین آلات و قطعات چینی به ایران گسیل خواهد کرد.
🔺در کنار این روسیه سالها برای بردن گوی رقابت در صحنه سیاسی- امنیتی در خاورمیانه از ایران استفاده کرده و در سوریه با کمترین هزینه و با پشتیبانی مالی، نظامی و حتی لجستیکی ایران توانست راههای معامله با آمریکا و حتی اروپا را باز کند و بعد از شکستهای خود در افغانستان و ماجرای الحاق کریمه به روسیه و تحمل تحریمهای اروپایی، در فرصت پیش آمده خروج آمریکا از برجام به ایران توصیه کند که خاک سوریه را ترک گوید. یا اینکه فراتر از این قضیه، هیچگونه اقدامی در حمایت از ایران بعنوان متحد خود در قبال حملات اسرائیل به پایگاههای نظامی ایران در خاک سوریه به عمل نیاورد.

#روسیه #متحدان_ما
✅ #سیاست_شناسی
@politicology