❇️چرا متحدین ایران در اتفاق دو جانبه پایداری عمل ندارند؟. ✍️ قدیر گلکاریان (بخش دوم- پایان)

❇️چرا متحدین ایران در اتفاق دو جانبه پایداری عمل ندارند؟
✍️ قدیر گلکاریان (بخش دوم- پایان)

👈 این روسیه سالها برای بردن گوی رقابت در صحنه سیاسی- امنیتی در خاورمیانه از ایران استفاده کرده و در سوریه با کمترین هزینه و با پشتیبانی مالی، نظامی و حتی لجستیکی ایران توانست راههای معامله با آمریکا و حتی اروپا را باز کند و بعد از شکستهای خود در افغانستان و ماجرای الحاق کریمه به روسیه و تحمل تحریمهای اروپایی، در فرصت پیش آمده خروج آمریکا از برجام به ایران توصیه کند که خاک سوریه را ترک گوید. یا اینکه فراتر از این قضیه، هیچگونه اقدامی در حمایت از ایران بعنوان متحد خود در قبال حملات اسرائیل به پایگاههای نظامی ایران در خاک سوریه به عمل نیاورد.
🔺در خصوص این موارد، دیده میشود که عده ای رفتارهای کشورهای مختلف در مورد ایران را خیانت سیاسی می شمارند. ولی باید گفت که رفتار آنان خیانت نیست. زیرا در نظام بین الملل ثبات و یا عدم ثبات رفتاری متکی بر تغییرپذیر و تحول است. دولتها به عنوان بازیگران نظام بین الملل سعی دارند منافع ملی خود را در هر برهه ای تأمین نمایند. لذا در مناسبات و فرایندهای موجود میان کشورها از الگوهای قدرت، سطح سیاستهای دو جانبه یا چند جانبه، دسته بندی سیاسی در صحنه بین المللی و سطح همکارها و میزان توسعه این همکارها در تعیین توسعه فرایندهای سیاسی، امنیتی، نظامی، اقتصادی میان خودشان تبعیت می کنند. ما در این میان چه می کنیم؟
🔺با این توصیف متوجه میشویم که سیاست خارجی ایران علیرغم توجه به این قضایا، هنوز درگیر اصول کلاسیک در تعاملات سیاسی و همچنین تلاش یک جانبه در تعریف جایگاه عقیدتی در اصول روابط بین الملل است. غافل از اینکه جهان آینده و واقعیتهای بیش از یک دهه گذشته نشان میدهد که نظام بین الملل در مجموع تابع نوسانات نظام چند قطبی و هژمونی آمریکاست. تحولات به وقوع پیوسته در دهه های گذشته و به ویژه 15 سال قبل باعث شده است که شناخت جدیدی از نظام بین الملل داشته باشیم. دیگر قطبی بودن (تک قطبی، دو قطبی و یا چند قطبی) از صحنه بین المللی برداشته شده است. نظم جدید در روابط بین الملل نظمی سیاسی است که ساختار منعطفی دارد و کشورها باید متناسب با موضوعات و تحولات موجود به موضوع اتحاد با سایر کشورها و ائتلافها بنگرند.
🔺از این رو باید بپذیریم که تعریف جدیدی در روابط خود با کشورهای مختلف داشته باشیم. اگر مایل هستیم کشور از دیپلماسی عقیم خارج شود و بتوانیم برای دوران طولانی متحدان و مؤتلافی داشته باشیم باید مطالعه دقیق و روشنتری با تکیه بر مناسبات کنونی به عمل بیاوریم و فرضیات موجود در بازیهای استراتژیک را تغییر دهیم. شرایط کنونی ایران به گونه ای است که بازیگران قدرت از درگیری مستقیم ابایی ندارند. زیرا در این زنجیره منافع اقتصادی و راهبردی مد نظر است. اما در این میان قدرتهایی هم هستند که به امنیت اهمیت میدهند. حمایت اروپا از ایران بعد از برجام را باید از این نکته نظر ارزیابی کرد و اهمیت داد. از این رو باید موفقیت در مذاکرات میان ایران و اتحادیه اروپا در وین پیرامون موضوع یمن را نکته مثبتی دانست و چنین رویکردی را در سایر مسایل حساسیت زا در سطح بین المللی بکار بگیریم. باور داشته باشیم که مسکو و پکن به همانگونه که از ایران برای چانه زنی سیاسی خود با آمریکا و اتحادیه اروپا استفاده می کند، کشورهای غربی و آمریکا نیز سعی دارند جایگاهی ویژه از ایران ترسیم نمایند.
نتیجه اینکه، گرچه نیازمند بازی در میدان دشمن برای حصول امتیازات لازم هستیم ولی موکلف به حمایت دائمی از عوامل و متغیرهای امنیتی- نظامی در یمن، سوریه، عراق و سایر کشورها هم نیستیم و باید به سایر پارامترهای تأمین کننده منافع خودمان بیندیشیم و از نظام چند قطبی انعطاف پذیر در سیاست خارجی خود استفاده کنیم.

#روسیه #متحدان_ما
✅ #سیاست_شناسی
@politicology