✴️✅ گناهان نابخشودنی آموزش و پرورش. ✍ محمدباقر تاج‌الدین

✴️✅ گناهان نابخشودنی آموزش و پرورش
✍ محمدباقر تاج‌الدین

🔸 نظام آموزش و پرورش کشور مرتکب گناهان نابخشودنی‌ای شده است که برای بَری و دورشدن از این گناهان ضمن توبه‌ای نصوح باید از بنیاد، تغییرات اساسی در سیاست‌گذاری‌ها و برنامه‌های خودش ایجاد کند تا شاید اندکی موجب التیام زخم‌های وارد شده به جسم و جان و روان دانش‌آموزان و جامعه نماید. در این نوشته به برخی گناهان نابخشودنی آموزش و پرورش کشور به‌طور فهرست‌وار به شرح زیر می‌پردازم:

۱- آموزش ایدئولوژی
نظام آموزش و پرورش کشور در بسیاری از کتاب‌های درسی و همچنین برنامه‌های روزانه‌ی مدارس تمام کوشش خود را به‌کار گرفته است مباحث ایدئولوژیکی که کارایی مناسبی هم ندارند را به دانش‌آموزان القاء نماید و گویا نمی‌داند که این مباحث نوعی دوگانه‌سازی نظام شخصیتی و رفتاری برای دانش‌آموزان به دنبال داشته و درواقع به تباهی آنان و در نتیجه جامعه می‌انجامد.

۲- تباهی خلاقیت و استعداد
برنامه‌های درسی و غیردرسی مدارس که به‌صورت کلیشه‌ای و جهت‌دار و کاملا ایدئولوژیک طراحی شده‌اند، دانش‌آموزان را وارد دنیایی خیالی و آرمانی به‌دور از دنیای واقعی موجود کرده؛ بدتر اینکه به‌جای کوشش درجهت تقویت خلاقیت و به‌کارگیری استعدادها و توانمندی‌های فکری و ذهنی دانش‌آموزان، آنان را با مشتی حفظیات سرگرم می‌کند و بدین‌گونه تمامی استعدادهای آنان را به تباهی می‌کشاند.

۳- دور کردن دانش‌آموزان از واقعیت‌ها
مطالب بسیاری از کتاب‌های درسی هیچ انطباقی با واقعیت‌های جهان امروزین نداشته و گویا کوشش می‌کنند دانش‌آموزان را از واقعیت‌های اصلی جامعه دور نگاه دارند و آنها را با امور غیرواقعی آشنا سازند. به‌طور مثال روند مدرنیته مهم‌ترین و انکارناپذیرترین واقعیت جهان امروز است اما با تأسف باید گفت که مطالب درسی مدارس عموما مدرنیته را انکار کرده و کوشش می‌کنند دانش‌آموزان را به جهان پیشامدرن و سنتی بازگردانند. برنامه‌ریزان و طراحان کتاب‌های درسی کمترین آگاهی و آشنایی با جهان مدرن و مولفه‌های سازنده‌ی آن نداشته و نابخردانه و غافلانه این واقعیت مهم و اساسی را منکر می‌شوند و گویا خوش دارند آنچه که در ذهن و ضمیرشان به‌صورت نادرست و غیرمنطقی می‌گذرد را به دانش‌آموزان نیز آموزش دهند.

۴- آموزش تاریخ دین و احکام فقهی به جای آموزش اخلاق
کتاب‌های دینی مدارس کاملا عاری از آموزش‌های اخلاقی به‌ویژه آموزش‌های اخلاقی برای جهان امروز بوده و تنها به آموزش تاریخ دین آن هم تاریخ کاملا جهت‌گیری شده و نادرست و همچنین آموزش احکام فقهی مبادرت می‌ورزند و روشن است که چنین آموزش‌هایی نه‌تنها موجب گرایش و علاقه‌ی دانش‌آموزان به دین نمی‌شود، بلکه سبب بدبینی و حتی تنفر آنان از دین نیز می‌شود. امروزه به‌راحتی می‌توان خروجی‌های مدارس در پایان دوره‌ی دانش‌آموزی را دید که علاقه و گرایش بسیار کمی به دین در آنان دیده می‌شود و اینها نتیجه‌ی تأکید بیش از اندازه بر تاریخ دین و احکام فقهی بوده است. اما آنچه که بیش از همه موردنیازِ داشتن یک جامعه‌ی اخلاق‌مدار است آموزش‌های اخلاقی است که شوربختانه برنامه‌های درسی فاقد چنین آموزش‌هایی است. همواره بر نوعی دینداری نمایشی و ظاهری و تقلیدی تأکید رفته است و هیچگاه سایر انواع دینداری مانند دینداری عالِمانه و عارفانه و اخلاق‌مدارانه مورد توجه قرار نگرفته است.

۵- آموزش سکوت، تقلید و عدم مدارا
از آنجا که در نظام آموزشی مدارس همواره نوعی اقتدار آمرانه از بالا به پایین وجود داشته و دارد، لذا مهم‌ترین وظایف دانش‌آموزان سکوت، تقلید و عدم گفتگو و مدارا است. درواقع، دانش‌آموز خوب و سربه‌راه، دانش‌آموزی است که همواره دربرابر معلم سکوت کند، از همه‌ی گفته‌های او تقلید و پیروی نماید، وارد گفتگو نشود و بدتر اینکه هیچگونه مدارا و رواداری‌ای از خود نشان ندهد. به‌راستی باید پرسید چنین آموزش و تربیتی کجا خواهد توانست سرمایه‌های انسانی ارزشمندی برای توسعه و پیشرفت کشور تربیت کند؟ چنین روندی چگونه خواهد توانست برای توسعه‌ی همه‌جانبه‌ی یک جامعه مفید به فایده باشد؟

۶- جامعه‌پذیری ناقص و معیوب
نظام آموزش و پرورش کشور نوعی روند جامعه‌پذیری ناقص و معیوب را القاء می‌کند که دانش‌آموزان را در این روند ناقص و معیوب گرفتار کرده است و تمامی توانمندی‌های ذهنی و روانی آنان را به تباهی کشانده است. ضمن اینکه هیچگونه هماهنگی‌ای با سایر کارگزاران جامعه‌پذیری مانند نظام رسانه‌ای کشور نداشته و هر کدامشان دانش‌آموزان را به دنیایی کاملا متضاد و ناسازگار با یکدیگر دعوت می‌کنند که نتیجه‌ی چنین اقدامی تربیت افراد چندشخصیتی، فاقد مهارت، ناتوان، ضعیف، سرخورده و ناامید از آینده خواهد بود.



@politicology